Το λιτό αυτό μνημείο, αφιερωμένο στους συμπατριώτες μας που έπεσαν θύματα των πολέμων, βρίσκεται κοντά στο Δημοτικό Σχολείο Βάχλιας, που παραμένει κλειστό εδώ και αρκετά χρόνια.
Παρακάτω, ένα απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Η τελευταία προ ανθρώπου εκατονταετία»
Κατηφόρισαν με σκισμένα χιτώνια, με παλιά ντουφέκια
δίχως ψωμί στο γυλιό, δίχως σφαίρες.
Μονάχα με μικρά οργισμένα ποτάμια κλείναν
δίχως ψωμί στο γυλιό, δίχως σφαίρες.
Μονάχα με μικρά οργισμένα ποτάμια κλείναν
τα περάσματα πίσω τους.
Είχαν βαδίσει μήνες και μήνες πάνου σ' άγνωστες πέτρες
πάνου στο χιόνι μαζί με τις ελιές τους και τ' αμπέλια τους-
άλλος άφησε κει πάνου ένα πόδι, ένα χέρι
άλλος άφησε ένα μεγάλο κομμάτι απ την ψυχή του
καθένας κι έναν ή πιότερους νεκρούς....
άλλος άφησε κει πάνου ένα πόδι, ένα χέρι
άλλος άφησε ένα μεγάλο κομμάτι απ την ψυχή του
καθένας κι έναν ή πιότερους νεκρούς....