ταξίδι στα παλιά...

           

κτίριο στην κάτω αγορά

γέμισε κόσμο το μπαλκόνι...

Ήθη, έθιμα και παραδόσεις για τα Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα

Από σχολική εργασία  της κόρης μου Μαρίας-Παρασκευής, μαθήτριας Δ΄τάξης Δημοτικού.

κλαδί σμυρτιάς

Από το ζωοκίνητο λιοτρίβι στο σύγχρονο ελαιοτριβείο

Το Νοέμβρη, η Γορτυνία είχε την τιμητική της! 

Σε κάθε χωριό έβλεπες να κυκλοφορεί αρκετός κόσμος. Η αιτία;
Το λιομάζωμα! 

Η χρονιά φέτος ήταν παραγωγική.

Όμως, άντε και τις μάζεψες τις ελιές, 

το λάδι που το βγάζεις;

Πέφτει λίγο μακριά το ελαιοτριβείο από τη Βάχλια. 

Ο ελαιόκαρπος, πρέπει να μεταφερθεί στη Δάφνη Τροπαίων 

όπου λειτουργεί το πιο κοντινό ελαιοτριβείο ή στον Άγιο Ιωάννη Ηραίας, 

αφού τα υπόλοιπα που υπήρχαν στην περιοχή έκλεισαν…δεν άντεξαν…

Αν ανατρέξουμε λίγο στο παρελθόν, θα δούμε πως η Βάχλια διέθετε

3 ζωοκίνητα λιοτρίβια: του Θεόδωρου Αγγελόπουλου στην κάτω αγορά, 

του παππού μου Κωνσταντίνου Καλύβα (Χάντζιου) η θέση του οποίου αρχικά 

ήταν στα Καλυβέϊκα ενώ μετέπειτα μεταφέρθηκε στον κεντρικό δρόμο,

ενώ και οι δυο μαζί είχαν κι ένα στην πέρα Βάχλια, το οποίο αργότερα έκλεισε.

Κων/νος Καλύβας 

Αυτό του Θ. Αγγελόπουλου σταμάτησε τη λειτουργία του, 

όταν στο χώρο άρχισαν να εφαρμόζονται οι νέες τεχνολογίες,  

τις οποίες δεν ακολούθησε.

Θεόδωρος Αγγελόπουλος

Το δεύτερο, συνέχισε τη λειτουργία του για αρκετά χρόνια ακόμη, 

χάρις στην εργατικότητα και το μεράκι του υιού του αρχικού ιδιοκτήτη, 

Παναγιώτη Καλύβα, όπου μετά από τον εκσυγχρονισμό του,

 συνέχισε να καλύπτει  τις ανάγκες των ελαιοπαραγωγών 

των χωριών του τέως Δήμου Κοντοβαζαίνης και όχι μόνο.

Όμως και αυτό, δεν λειτουργεί σήμερα…

Τα παλιά λιτριβιά: επάνω του Θ. Αγγελόπουλου, 

κάτω του Κ. Καλύβα στην αρχική του θέση

Σ΄ εκείνα τα παλιά λιοτρίβια, οι ελιές ρίχνονταν στο «αλώνι», 

δηλαδή ένα μεγάλο κυκλικό μέρος, 

στο οποίο δύο περιστρεφόμενες πέτρες, 

τα «λιθάρια» πολτοποιούσαν τις ελιές.

Οι πέτρες περιστρέφονταν με τη βοήθεια κάποιου ζώου

 (συνήθως μουλάρι) στο οποίο φορούσαν τις παρωπίδες 

κι ένας εργάτης αναλάμβανε να παρακολουθεί 

αν το ζώο έκανε τη διαδρομή του γύρω από τ΄αλώνι.

Το αλώνι και τα λιθάρια (λιτριβιό Θ. Αγγελόπουλου)

Όταν τελείωνε η πολτοποίηση, το «ζυμάρι», έπεφτε σε μια στέρνα 

και από εκεί, με κουβάδες μεταφερόταν στους τορβάδες 

που στοιβάζονταν ο ένας πάνω στο άλλο, στο πιεστήριο. 

Η πίεση, για να στυφτεί ο πολτός, αρχικά γινόταν με την άσκηση μυϊκής δύναμης

 στον «ξύλινο εργάτη», που τοποθετούνταν στην στεφάνη που κινεί την πλάκα 

και στο τελικό στάδιο με συρματόσχοινο που το τραβούσε ένα μαγκάνι.  

Κατά την παραπάνω διαδικασία, έριχναν για καλύτερα αποτελέσματα, 

συνεχώς πάνω στους τορβάδες καυτό νερό το οποίο έπαιρναν 

από το καζάνι που έβραζε παραδίπλα. 

Για τη φωτιά χρησιμοποιούσαν ξύλα και λιοκόκκι.

Στη συνέχεια, το «λιόζουμο» έπεφτε σε στέρνα, όπου στο κάτω μέρος

έμενε η «μούργα» και στην επιφάνεια το λάδι, ο δε διαχωρισμός τους 

γινόταν με το χέρι, με την βοήθεια ειδικού εργαλείου και απαιτούσε επιδέξιες κινήσεις.

Για αρκετό δε διάστημα, κι εγώ ο ίδιος θυμάμαι, 

ότι το λιτριβιό του Χάντζιου δούλευε μέρα-νύχτα.

Οι καιροί όμως άλλαξαν.

Τα ελαιοτριβεία πλέον είναι εξοπλισμένα με την πιο σύγχρονη τεχνολογία 

και η παραγωγή του λαδιού γίνεται με τη βοήθεια μηχανημάτων, 

όπως ηλεκτροκίνητων σπαστήρων, μαλακτήρων και φυγοκεντρικών διαχωριστήρων.

Ένα τέτοιο, σύγχρονο ελαιοτριβείο είναι και αυτό των Αφων Ι. Χριστοδουλόπουλου, 

που λειτουργεί στη Δάφνη Τροπαίων. 

Όταν το επισκέφτηκα, τα τσουβάλια με τις ελιές, 

απλώνονταν μέχρι τα χωράφια απέναντι. 

Λογικό βεβαίως, αφενός διότι η χρονιά είναι από τις πιο παραγωγικές 

και αφετέρου, τα δύο παραπάνω σύγχρονα ελαιοτριβεία 

(στη Δάφνη των Αφων Ι. Χριστοδουλόπουλου και
στον Άγιο Ιωάννη Ηραίας του  Κων/νου Αλβενιώτη  και Σια Ο.Ε.) 

καλούνται να εξυπηρετήσουν μια πολύ μεγάλη περιοχή.

Το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας και το "σημάδι" για το νερό...

Σήμερα, εορτή της Αγίας Βαρβάρας, ξανακτύπησε το σήμαντρο στο εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στη μνήμη της και βρίσκεται στην Πέρα Βάχλια (πάνω απ΄τα σπίτια).

Επ΄ ευκαιρία θυμήθηκα ότι, το εκκλησάκι αυτό, ενώ βρίσκεται στην Πέρα Βάχλια, είναι συνδεδεμένο με τη άρδευση της Βάχλιας.

Για πολλά χρόνια τώρα, κατά τη δύση του ηλίου, όταν η σκιά του λόφου όπου έδυε ο ήλιος, έφτανε στο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, τότε το νερό έπρεπε να φύγει από τα περιβόλια που βρίσκονταν εντός του χωριού, προκειμένου να ποτιστούν τα χωράφια που σπέρνονταν με καλαμπόκι (αραποσίτι κατά τη βαχλέϊκη διάλεκτο). Χαρακτηριστική ήταν η έκφραση «έφτασε ο ήλιος στο σημάδι».

Σε δύο περιοχές της Βάχλιας έσπερναν καλαμπόκι, στην Περιβόλα και στον Κάμπο και όχι βεβαίως την ίδια χρονιά μαζί. Όταν έσπερναν δηλαδή, καλαμπόκι στην Περιβόλα, στον Κάμπο έσπερναν σιτάρι και αντίστροφα. Αυτό γινόταν αφενός για να επαρκεί το νερό και αφετέρου για «ν΄ αλλάξει ο τόπος».

 Έτσι, τη μια χρονιά το «νυχτερινό νερό» πήγαινε στην Περιβόλα  και την άλλη στον Κάμπο.

Το πότισμα γινόταν όλη νύχτα.  Το πρωί, όταν το «σημάδι» της ανατολής έφτανε στη θέση «Χωνιά» (λίγο πιο πάνω από το σημείο που έχει τοποθετηθεί ο αναμεταδότης της τηλεόρασης)  τότε, έπρεπε το νερό να ξαναγυρίσει στα περιβόλια (από μαρτυρία της μάνας μου, Αθανασίας)

Πολλές φορές δεν έλειπαν και οι διαπληκτισμοί μεταξύ των περιβολάρηδων, για το «ωράριο», τη σειρά κλπ.

Τώρα πια, τα χωράφια και τα περιβόλια έπιασαν χορτάρια, οπότε…
Χρόνια Πολλά.

της Άρνης το νερό-Σταύρος Σιόλας

...και φρύδια τοξωτά...σαν πέτρινα γεφύρια...

Μελίνα Κανά - μιλώ γιά σένα

Κοντσέρτο Κλασικής Μουσικής στην Τρίπολη

Το 49ο κοντσέρτο της πραγματοποιεί την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου κι ώρα 08.00 το βράδυ, στα εντευκτήριά της, η Χορωδία Τρίπολης.

Προσκαλεσμένο αυτή τη φορά το δίδυμο Βιολοντσέλο Πιάνο, αντίστοιχα Sedef Ercentin (Τουρκία) και Μαρία Παπαπετροπούλου (με Βαχλέϊκες ρίζες), που θα ερμηνεύσουν έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο. 

Το 1999 οι παραπάνω καλλιτέχνιδες τιμήθηκαν με το σημαντικό Βραβείο Ελληνοτουρκικής Φιλίας και Ειρήνης  “Abdi Inpekci”.

Η είσοδος στα εντευκτήρια είναι ελεύθερη.

ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΑ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΤΡΙΠΟΛΗΣ

ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΙΑΝΟ

SEDEF ERCENTIN ATALA, ΒΙΟΛΟΝΤΣΕΛΟ

Διαβάστε περισσότερα στην ιστοσελίδα ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΡΚΑΔΙΑ: εδώ

Όταν το "κούρεμα" δεν μετριόταν σε ... ποσοστά %

Φωτογραφία: Κώστα Ασημακόπουλου

Κούρεμα του χρέους 50%

κούρεμα συντάξεων...

κούρεμα μισθών...

κούρεμα...

Βάχλια. Κατ. 884. Από Κοντοβαζαίνης 2 ώραι. Επαγγέλματα: Ζωέμποροι, Κρεοπώλαι, Μεταπράται, Παντοπώλαι, Σιδηρουργοί, Τοκισταί, Υδρομύλου Ιδιοκτήται.

 Στο περιοδικό "Η Βάχλια" εκδόσεως της Ένωσης Βαχλαίων τεύχος 10 σελ. 18-19, βρήκα τα παρακάτω ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την Βάχλια και γενικότερα τον τέως Δήμο Ελευσίνος Πελοποννήσου, κατά το έτος 1911.

Από το άνω δημοσίευμα, προκύπτουν διάφορα επαγγέλματα των κατοίκων, όπως:

Ζωέμποροι, Κρεοπώλαι, Μεταπράται, Παντοπώλαι, Σιδηρουργοί, Τοκισταί, Υδρομύλου  Ιδιοκτήται.

Έναρξη κύκλου σεμιναριακών συναντήσεων Γ.Α.Κ.-Αρχεία Πελοποννήσου

       Πέραν του αναμενόμενου, ήταν η προσέλευση των συμμετεχόντων κατά την έναρξη του κύκλου σεμιναριακών συναντήσεων, την Τετάρτη 9/11/2011 και ώρα 19:00 στην αίθουσα των αρχείων Σ. Καρύδη & Ομήρων, στην Τρίπολη, που διοργανώνουν τα Γενικά Αρχεία του Κράτους-Αρχεία Νοµού Αρκαδίας.

        Η διοργάνωση των ανοιχτών κύκλων σεµιναριακών συναντήσεων γίνεται στα πλαίσια της προσπάθειας ευαισθητοποίησης και γνωριµίας µε την τοπική κοινωνία της Τρίπολης. Ο πρώτος κύκλος αφορά την Τοπική Ιστορία.

Τοπική Ιστορία: Θεωρητικές και μεθοδολογικές προσεγγίσεις

       Το σεμινάριο έχει εισαγωγικό χαρακτήρα και αποβλέπει στην εξοικείωση όσων το παρακολουθήσουν με τις βασικές έννοιες και μεθόδους της τοπικής ιστορίας. Εξετάζονται ζητήματα ιστορίας της ιστοριογραφίας, τοπικής και γενικής ιστορίας, αρχειακής έρευνας, προφορικής ιστορίας και μνήμης, ιστορικής τοπογραφίας, ιστορίας του τοπίου, των οικισμών και ανθρωπογεωγραφίας, σύνταξης και επιμέλειας μελετών.

Συντονιστές:

Κατερίνα Ζωγράφου, αρχειονόμος Γ.Α.Κ. Αρκαδίας

Χρήστος Χρυσανθόπουλος, ιστορικός μεταπτ. φοιτ. Παντείου Παν. (από Βάχλια)

Το πρόγραμμα συναντήσεων έχει ως εξής:

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Η ιστοριογραφία τον 19ο και 20ο αιώνα: από τη Γενική στην Τοπική Ιστορία

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Τεκμηριώνοντας την ιστορική γνώση. Αρχειακή και βιβλιογραφική έρευνα

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Προφορική ιστορία και μνήμη

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Δομημένος και αδόμητος χώρος. Ιστορική τοπογραφία, ανθρωπογεωγραφία

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Η Αρκαδία στη μακρά διάρκεια: από την αρχαιότητα στη σύγχρονη εποχή

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Απολογισμός σεμιναρίου, παρουσίαση ομαδικής εργασίας

Κάθε Τετάρτη 19.00-20.30

στην αίθουσα των αρχείων Σ. Καρύδη & Ομήρων (Τρίπολη- πρώην LIDO)

Τηλ. 2710243473, Email: mail@gak.ark.sch.gr

Το σεμινάριο είναι δωρεάν και ελεύθερο για οποιονδήποτε

I.N. Αγίου Νεκταρίου Βάχλιας

Με την ευκαιρία της εορτής του Αγίου Νεκταρίου, δημοσιεύω την παραπάνω φωτογραφία του ναού που είναι αφιερωμένος στη μνήμη του Αγίου και βρίσκεται μεταξύ των οικισμών Βάχλιας και Πέρα Βάχλιας.
Η πρωτοβουλία ανέγερσής του ήταν, του επί πολλά έτη ιερέα του χωριού μας, Θεόδωρου Μποτή.
Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες-εορτάζουσες!

Φάτε ... πράσινο τώρα!!!

Πρόσφατα συνέβη ένα γεγονός, που μου έφερε στο μυαλό την παρακάτω ιστορία:

Πριν πολλά χρόνια, επισκέφτηκε το χωριό μας μια παρέα. Αφού περιηγήθηκαν στο χωριό, σταμάτησαν σ΄ ένα απ΄τα καφενεία, για να πιούν κάτι.

Μετά τις πρώτες συστάσεις, λένε στον συμπατριώτη μας:

-Ωραία είστε εδώ. Πολύ όμορφο το χωριό σας. Γεμάτο πηγές, με πολύ πράσινο… τέλειο!!!

-Σωπάτε βρε παιδιά… για εσάς που έρχεστε για λίγες ώρες, το βρίσκετε ωραίο… για ρωτάτε κι εμάς που ζούμε συνέχεια εδώ, τι τραβάμε…

Η παρέα συνέχισε την περιήγησή της και κατά το μεσημέρι, ξαναπήγαν στο ίδιο καφενείο.

-Τι άλλο είδατε παιδιά; Όλα εντάξει;

-Πολύ ωραία. Μας εντυπωσίασε το πράσινο που έχει το χωριό. 

Να ρωτήσουμε κάτι. Που έχει καμιά ταβέρνα να φάμε;
Κι ο καφετζής αστειευόμενος απαντά:

-Ταβέρνα; Αααα! Εγώ σας τά λεγα. Αλλά εσείς επιμένατε ότι είμαστε ωραία εδώ!!! 

Φάτε πράσινο τώρα!!!

Πρόσφατα λοιπόν επισκέφτηκα κάποιο «ακριτικό» χωριό της Αρκαδίας και, πάνω που ήμουν έτοιμος να πω «ωραίο το χωριουδάκι σας», με προλαβαίνει η μητέρα του 2χρονου κοριτσιού:

-Με όλο τα θάρρος, να σας ρωτήσω κάτι;

-Παρακαλώ.

-Τι πρέπει αν κάνω για να φύγω από δω;

-Τι εννοείτε;

-Να φύγω με την κορούλα μου… τέλος πάντων… να χωρίσω… δεν αντέχω. Αλλά θέλω να πάρω οπωσδήποτε και την κόρη μου. Είναι 2 χρονών και δεν έχει βγει από το σπίτι. Η μόνη διασκέδασή της, η τηλεόραση (εκείνη την ώρα έπαιζε παιδικά τραγούδια). Δεν υπάρχει άλλο παιδάκι στο χωριό να παίξει… δεν αντέχω να σκέπτομαι για το πώς θα μεγαλώσει εδώ…

Φεύγοντας, κοίταξα στο αυτοκίνητό μου, μήπως βρω κάποιο ξεχασμένο παιχνίδι των παιδιών μου… δεν βρήκα τίποτα. Βρήκα μόνο μια ελληνική σημαία που είχε ο Βαγγέλης την 28^η Οκτωβρίου. Την έδωσα στο κοριτσάκι. Χάρηκε...

Ποιά ημερομηνία να γράψουμε;

28η Οκτωβρίου 2011. Οι μαθητές βγήκαν μπροστά...

Διαπιστώνοντας ότι
 τα όνειρά τους
γκρεμίστηκαν,
αγνόησαν
το "πρωτόκολλο"
που θέλει την κλίση της κεφαλής προς τους επισήμους
κι είχαν το θάρρος,
όχι μόνο
 να μην κάνουν αυτή την κίνηση,
αλλά,
να στρέψουν το βλέμμα τους
στην αντίθετη κατεύθυνση!!! 
Όμως...

η συγκίνηση ήρθε, βλέποντας τη σημαιοφόρο, 

να υψώνει το βλέμμα της στη ΣΗΜΑΙΑ!!!

Δείτε υλικό από:
 http://kalimera-arkadia.blogspot.com
http://kafeneio-megalopolis.blogspot.com

Καλλιέργεια της γης με το "Ησιόδειο άροτρο"

Το παλιό τσαγκαράδικο στη Βάχλια...και

... ο  Έλληνας τσαγκάρης της Wall Street. 

Από τη σελίδα http://antapokritis.wordpress.com παραθέτουμε:

Τα golden boys πάνε τώρα στον τσαγκάρη

In Ρεπορτάζ on Μαρτίου 7, 2010 at 5:03 πμ

Ο Μηνάς Πολυχρονάκης, ο Έλληνας τσαγκάρης της Wall Street. 

Φωτογραφία: Γιάννης Παπαδόπουλος

Ουρανοξύστες τραπεζικών κολοσσών το κρύβουν στη σκιά τους. Ορθώνονται γύρω του σαν γίγαντεςμε πήλινα πόδια. Πριν από δύο χρόνια οι χρηματιστές προσπερνούσαν βιαστικά το τσαγκαράδικο στο στενάκι της Γουόλ Στριτ. Η οικονομική κρίση, όμως, έχειαλλάξει τα δεδομένα. Είναι πλέον καιρός και γι΄ αυτούς να φτιάξουν τα παλιά τους παπούτσια.

Χαμηλώνει το βλέμμα του. Τα ροζιασμένα δάχτυλά του χαϊδεύουν το δέρμα του παπουτσιού. Φοράει ένα κόκκινο καρό πουκάμισο και από πάνω μια πράσινη ποδιά, ποτισμένη με τη μυρωδιά του βερνικιού. «Την Παρασκευή θα είναι έτοιμα», λέει στην κοπέλα που τον κοιτάζει από την άλλη πλευρά του πάγκου. Φαίνεται όμως ότι κάτι άλλο την απασχολεί. «Μηνά, ξέρεις, με απέλυσαν…» του λέει. Αφήνει στην άκρη τα παπούτσια και σηκώνει τα μάτια του. «Τώρα είναι που πρέπει να φανείς δυνατή».

Ο Μηνάς Πολυχρονάκης έχει πει πολλές κουβέντες παρηγοριάς σαν κι αυτή. Το μαγαζί του βρίσκεται σε ένα μικρό δρομάκι του Μανχάταν. Εκεί όπου το γοργό βήμα των περαστικών συναγωνίζεται τα τελευταία δύο χρόνια την πτώση των δεικτών του χρηματιστηρίου. Αν και δουλεύει στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, ο κ. Πολυχρονάκης βλέπει την επιχείρησή του να ανθεί. Όσο η Γουόλ Στριτ διήνυε χρόνια ανόδου, ο 69χρονος τσαγκάρης δυσκολευόταν να πληρώσει το νοίκι των 9.000 δολαρίων. Τώρα όμως οι πελάτες σχηματίζουν ουρά.

...........................................

«Είμαι αισιόδοξος»

Παρά τα όσα έχει περάσει, ο κ. Πολυχρονάκης δηλώνει αισιόδοξος για την ανάκαμψη της οικονομίας. Λέει ότι η κρίση είναι ένα μάθημα για τους νέους που θαμπώνονται από την απατηλή λάμψη της Γουόλ Στριτ. «Τώρα θα μάθουν να σέβονται τον κόπο τους. Θα σταματήσουν να χαλούν ανεύθυνα. Θα δουλεύουν σκληρά και θα αποταμιεύουν». Ο κ. Πολυχρονάκης δεν αγαπούσε την τέχνη του όσο ζούσε στην Ελλάδα. Άλλωστε δεν ήταν επιλογή καρδιάς, αλλά ανάγκης. Στην Αμερική όμως, ως αφεντικό, άρχισε να βλέπει αλλιώς το τσαγκαριό. «Δίνω ζωή σε παπούτσια που αγαπάει ο κόσμος και βλέπω την ευχαρίστηση στα μάτια τους. Τώρα ζω το όνειρό μου», λέει.

Από την Κρήτη στο Εθνικό Ωδείο και τη Νέα Υόρκη

O κ. Πολυχρονάκης δεν φανταζόταν ότι θα έφτανε έως εδώ όταν μάθαινε την τέχνη του.

Γεννήθηκε στην Κρήτη, σε μια οικογένεια με εννιά παιδιά. «Ήμουν καλός μαθητής, αλλά στο χωριό μου είχαμε μόνο Δημοτικό. Το Γυμνάσιο ήταν 20 χιλιόμετρα μακριά και δεν γινόταν να πηγαινοέρχομαι. Θα γινόμουν ή ράφτης ή τσαγκάρης.

Δεν είχα άλλη επιλογή», λέει. Αφού δούλεψε για λίγα χρόνια στο Ηράκλειο, μετακόμισε στην Αθήνα. Εκεί προσπάθησε να κάνει την επανάστασή του. Προικισμένος με καλή φωνή, φοίτησε για τρία χρόνια στο Εθνικό Ωδείο. Τραγουδούσε Θεοδωράκη και Χατζιδάκι. Οι οικονομικές δυσκολίες όμως τον ανάγκασαν να τα παρατήσει. Το 1969 η αμερικανική πρεσβεία ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ ζητούσαν άνδρες για τεχνικές δουλειές. Ο κ. Πολυχρονάκης έκανε τα χαρτιά του και εξασφάλισε βίζα εργασίας.

«Έφυγα για την Αμερική χωρίς να ξέρω εγγλέζικα. Με 138 δολάρια στην τσέπη, μια βαλίτσα και μια κιθαρούλα. Μόνος. Άγνωστος», λέει. Με τη βοήθεια Ελλήνων ομογενών βρήκε ένα σπίτι και μια δουλειά σε τσαγκαράδικο. Μέσα σε έναν χρόνο μάζεψε χρήματα και αποφάσισε να ρισκάρει. Άνοιξε το δικό του μαγαζί. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες ο κ. Πολυχρονάκης φυλάει σε ένα φαγωμένο κουτί τα εργαλεία που έφερε μαζί του από την Ελλάδα. Τα απλώνει στον πάγκο μπροστά μου, όπως κάνει ένας χειρουργός με τις λαβίδες του.

«Φιλατιέρα, λαμπούγιο, κατσαμπρόκος», λέει τα ονόματά τους. «Τα κουβαλάω σαν φυλαχτά».

(Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ» στις 23 Ιανουαρίου 2010)


Ολόκληρο το άρθρο: εδώ

"Η Βάχλια και ο κόσμος της"

Αυτόν τον τίτλο θα έχει το νέο βιβλίο που αναμένεται να εκδώσει ο συμπατριώτης μας Χρήστος Δημητρόπουλος, ...  ο οποίος με ανοιχτή επιστολή του προς τους απανταχού Βαχλαίους, παρακαλεί θερμά να τύχει της βοήθειας όλων εκείνων που πιθανόν κατέχουν κάποια κειμήλια, φωτογραφίες κείμενα κλπ (με την επιστροφή τους βεβαίως στον κάτοχο).
Στο βιβλίο θα αναφέρεται ο τόπος και οι άνθρωποι, η προέλευση του ονόματος του χωριού, τα τοπωνύμια, η πληθυσμιακή διακύμανση διαχρονικά, ιστορικά στοιχεία ληφθέντα από τον κορμό της ιστορίας και αφορούν στη συμμετοχή των Βαχλαίων, από την Τουρκοκρατία μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο, μετανάστευση, μυθολογία κλπ

Καλό ταξίδι Αγγελε...

Συγγενείς και φίλοι, είπαμε σήμερα το στερνό αντίο στον συμπατριώτη μας, Άγγελο Καλύβα.
Ο Άγγελος, μάχιμος δικηγόρος στην Αθήνα, ασχολήθηκε αρκετά χρόνια με τα κοινά, υπηρετώντας το χωριό μας από διάφορες θέσεις αλλά και ως Πρόεδρος στο Δ.Σ. της Ένωσης Βαχλαίων, την οποία Ένωση, φιλοξένησε για πολλά χρόνια στο επαγγελματικό του γραφείο στην οδό Φειδίου. Επί σειρά ετών, εξέδιδε την εφημερίδα "Μεσογειακή Παρέμβαση" στην Ανατολική Αττική, ενώ ήταν Ταμίας της Πανελλήνιας Ένωσης Συντακτών - Δημοσιογράφων.
Άνθρωπος δραστήριος, με αγωνιστική διάθεση και χιούμορ, που θα λείψει απ' τη Βάχλια.
Η κηδεία του έγινε σήμερα Σαββάτο 24/9/2011 και ώρα 12 μ.από το Κοιμητήριο του Παπάγου, ενώ για λογαριασμό όλων, τον αποχαιρέτησαν με επικήδειους λόγους η Πρόεδρος της Ενώσεως Βαχλαίων κ. Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου και ο κ. Θεόδωρος Γιαννόπουλος.

Κι όμως η Ελλάδα ακόμη συγκινεί...

Το άρθρο στους NEW YORK TIMES, ο καθηγητής του Κολούμπια Μάρκ Μαζάουερ το έγραψε την επομένη της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου από την Ελληνική Βουλή.Διαβάστε το προσεκτικά είναι συγκλονιστικό και τέτοιες φωνές τις έχει ανάγκη η δοκιμαζόμενη αυτή την περίοδο χώρα

"Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που... αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από... τη φυλακή της αυτοκρατορίας.

Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! "

 Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.

 Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.

 Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.

Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.

 Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.

Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.

 Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.

Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον."

 *Μαρκ Μαζάουερ,

Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,

καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

ΠΗΓΗ:onalert.gr

Γι΄άλλη μια φορά στους δρόμους...οι Δημητσανίτες!!!

    Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των κατοίκων και των μαθητών της Δημητσάνας, οι οποίοι κατέλαβαν σήμερα το πρωί τον οδικό άξονα στον κόμβο της Καρκαλούς και αποκλείοντας  την κίνηση των αυτοκινήτων προς Τρίπολη, Πύργο και Δημητσάνα.

  Προέβησαν δε, σ΄αυτήν την κίνηση, σ΄ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάργηση του ιστορικού Γυμνασίου Δημητσάνας και τη μεταφορά των μαθητών στη Βυτίνα και ζητούν από το Υπουργείο Παιδείας την αναστολή της απόφασης για τη συγχώνευση των σχολείων.

   Είναι άραγε αλήθεια, ότι μαθητής Γυμνασίου φεύγει από το χωριό της Λυσσαρέας στις 6 το πρωί με το λεωφορείο, όπως επίσης και μαθητής του δημοτικού από γειτονικό χωριό και περιμένει από τις 6:30-7:00 για ν΄ανοίξει το σχολείο;

Ο χορός των νεράιδων...

Εκεί, στη Νεραϊδόρραχη, όπου τραγουδούν και χορεύουν οι νεράιδες, θα χορεύουν τα 

"σιδερένια φτερά" των ανεμογεννητριών.

Για τις νεράιδες, έχουν γραφεί πολλές ιστορίες από παραμυθάδες και συγγραφείς. 

Λέγεται ότι λίγοι είναι εκείνοι που έχουν το χάρισμα να τις δουν: 

οι "αλαφροΐσκιωτοι" και οι "σαββατογεννημένοι".

Σύμφωνα με τη Βαχλέϊκη παράδοση,  υπήρχαν κάποιοι που είχαν 
διηγηθεί ότι τις έχουν ακούσει να τραγουδούν εκεί στον τόπο τους: 
τη Νεραϊδόρραχη!!!   

Νηρηίδες

Οι Νηρηίδες, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν νύμφες, που προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας. Ήταν κόρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού. Ήταν γύρω στις πενήντα, ενώ έφταναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη.

 Οι Νηρηίδες ζούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο παλάτι του πατέρα τους και περνούσαν τη μέρα τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας τα πλούσια και μακριά μαλλιά τους. Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στην ομορφιά. Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους και συνόδευαν τά άρματα των ενάλιων θεών.

Οι πιο γνωστές από αυτές είναι η Αμφιτρίτη, η οποία ήταν γυναίκα του Ποσειδώνα και μητέρα του Τρίτωνα, η Θέτις (η μελλοντική μητέρα του ήρωα Αχιλλέα), η Ψαμάθη (γυναίκα του Αιακού) και η Γαλάτεια (γυναίκα του κύκλωπα Πολύφημου). Τα ονόματα των Νηρηίδων που συναντούται στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρονται στις διάφορες καταστάσεις και χάρες της θάλασσας. Υπενθυμίζουν τα ευεργετήματα της θάλασσας, τα πλούτη που δίνει στον άνθρωπο και την ευκολία που παρέχει στο εμπόριο. Τα ονόματα των 50 Νηρηίδων (κατά τον Ησίοδο) ήταν τα εξής: Αγαύη, Ακταία, Αλία, Αλιμήδη, Αμφιτρίτη, Αυτονόη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Γλαυκονόμη, Δυναμήνη, Δωτώ, Ερατώ, Ευαγόρη, Ευάρνη, Ευδώρη, Ευκράτη, Ευλιμένη, Ευνίκη, Ευπόμπη, Ηιόνη, Θεμιστώ, Θέτις, Θόη, Ιπποθόη, Ιππονόη, Κλυμένη, Κυματολήγη, Κυμοδόκη, Κυμοθόη, Κυμώ, Λαομέδεια, Λειαγόρη, Λυσιάνασσα, Μελίτη, Μενίππη, Νημερτής, Νησαία, Νησώ, Πανόπη, Πασιθέα, Πολυνόη, Ποντοπόρεια, Προνόη, Πρωτομέδεια, Πρωτώ, Σαώ, Σπειώ, Φέρουσα, Ψαμάθη.

Οι Νηρηίδες στη τέχνη τόσο στα μελανόμορφα αγγεία όσο και στα ερυθρόμορφα αλλά και στη γλυπτική κατέχουν την πλέον αξιόλογη θέση σε εμπνεύσεις επικής δραματικής και λυρικής ποίησης απεικονιζόμενες με σεμνότητα μορφής και ενδυμάτων ενίοτε και γυμνές παίζοντας με τους Ερωτιδείς αλλά και σε παραστάσεις με υπαινιγμό σε μεταθάνατο ζωή στις νήσους των Μακάρων.

ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

Οι Νηρηίδες παραμένουν μέχρι και σήμερα στις δοξασίες των Ελλήνων με μικρή παραφθορά του ονόματος ως νύμφες "Νεράιδες". Ζουν στα βουνά στα δάση στα ποτάμια σε βρύσες σε σπηλιές σε όλη τη φύση, και αποκαλούνται με πολλά ονόματα : ανεράδες, ανεραγόδες, νεράισσες, ξεραμένες, αβραγίδες κτλ. Είναι όμορφες με μακριά ξανθά μαλλιά συνήθως πράσινα μάτια φορούν λευκά φουστάνια με λευκό μαντήλι και τις βλέπουν μόνο οι σαββατογεννημένοι και οι ελαφρό ίσκιοτοι . Αρχηγός τους είναι η κυρά - Κάλω και έχουν πολλά ονόματα όπως Αστέρω, Ουρανία, Λαμπετία, Κανέλα, Κάλω κ.α.. Τους αρέση ο χορός και συχνά αρπάζουν τους λυράδες για να τους παίξουν και να χορέψουν και συνήθως βγαίνουν τα μεσάνυχτα μπαίνουν στα σπίτια και κλέβουν τα ρούχα των γυναικών. Οι Νεράιδες παντρεύονται με Νεράιδους κάνουν παιδιά ενώ σε κάποιες παραδόσεις υφαίνουν.

ΠΗΓΗ

Ορφέας Περίδης - παραμύθι

Στη χώρα της γενικής αδιαφορίας, τα πάντα … επιτρέπονται!

Αιολικό πάρκο πλησίον του Ιερού και Μαντείου της Θεάς Αφροδίτης της Ερυκίνης στην Κοντοβάζαινα…

Από την εφημερίδα Πρωϊνός Μοριάς της Δευτέρας (φύλλο 29^ης Αυγούστου 2011), πληροφορηθήκαμε ότι, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, ενέκρινε στις 4/8/2011, το αίτημα εταιρίας για τη  χωροθέτηση αιολικού σταθμού ισχύος 12 MW, έξι ανεμογεννητριών, στη θέση «Νεραϊδόρραχη» Κοντοβαζαίνης (στα σύνορα με τη Βάχλια). Στο σημαντικότερο δηλαδή αρχαιολογικό τόπο της Δημοτικής Ενότητας Κοντοβαζαίνης του Δήμου Γορτυνίας!!!
Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό της εταιρίας, υπήρξε απόρριψη της αίτησής της, μετά τη διενεργηθείσα αυτοψία από την αρμόδια αρχαιολογική υπηρεσία,  διότι «διαπιστώθηκε ότι το προτεινόμενο έργο χωροθετείται εντός του αρχαιολογικού χώρου του Ιερού της Αφροδίτης Ερυκίνης και μέρος αυτού επί των μνημείων…»

 Στη συνέχεια, η εταιρία προχώρησε σε επανασχεδιασμό, χρησιμοποιώντας διαφορετικού τύπου και λιγότερες Α/Γ από τις αρχικές, χωρίζοντας το αιολικό πάρκο δε δύο κλάδους, ώστε ν΄ απομακρυνθούν οι ανεμογεννήτριες από τον αρχαιολογικό χώρο του Ιερού. Μ΄αυτό τον τρόπο, κατάφερε τελικά να πάρει την έγκριση!!!

Επίσης διαβάζουμε:

«Τους προβληματισμούς μας, τις δημόσιες διαμαρτυρίες μας, τις καταγγελίες κι αναφορές μας δεν είδε, δεν άκουσε κανένας που έχει φωνή και μπορεί να μιλήσει.

Ούτε η Δημοτική Αρχή, ούτε κανένας δημοτικός σύμβουλος της αντιπολιτεύσεως, ούτε λοιποί πανηγυριτζήδες  ή και συλλογικοί φορείς, που στην ατζέντα των πολιτιστικών τους ενδιαφερόντων εντάσσονταν η ψητή γουρνοπούλα και οι παγωμένες μπύρες…»

Η εγκριτική απόφαση: http://et.diavgeia.gov.gr/f/yppot/ada/4%CE%9158%CE%93-%CE%94%CE%9F0

Δεκαπενταύγουστο στην Παναγιά στο Λάδωνα

φωτογραφία: Δ. Σκλαβενίτης

   Μήνας της Παναγίας ο Αύγουστος, καθώς οι χριστιανοί, όπου κι αν βρίσκονται, θυμούνται και τιμούν την Κοίμηση της Θεοτόκου.  

Η μεγαλύτερη θρησκευτική γιορτή του καλοκαιριού, δίνει την ευκαιρία και στα «ξενιτεμένα» παιδιά της Βάχλιας, να επιστρέψουν το Δεκαπενταύγουστο, έστω και για ένα τριήμερο, στη μάνα γη. Όπου κι αν βρίσκονται λοιπόν, ακόμα και σε διακοπές, φροντίζουν να βρεθούν για λίγες μέρες στο χωριό.

     Έτσι, όσοι είχαν την τύχη να βρεθούν φέτος στη Βάχλια, μαζί με κατοίκους των γειτονικών χωριών (Τρόπαια, Ξυροκαρύταινα κ.α.), προσήλθαν ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο στο εκκλησάκι της Παναγιάς, που βρίσκεται κοντά στο Φράγμα του ποταμού Λάδωνα, για να υμνήσουν τη Μεγαλόχαρη, παρακολουθώντας τη Θεία Λειτουργία που τελέστηκε εκεί.

Όπως διηγούνται οι παλιότεροι, η αρχική θέση της εκκλησίας ήταν στη θέση Κανελάκι. Όμως με την κατασκευή του Φράγματος στον ποταμό Λάδωνα, κατά το έτος 1956, την σκέπασε το νερό, οπότε έγινε η μεταφορά της στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα.

Λάδων: Ο ακοίμητος δράκων!

Ο Λάδων έχει την κλασική μορφή του ελληνικού δράκου. Έχει σώμα φιδιού και κεφάλι δράκοντα. Όπως συμβαίνει όμως με πολλές περιγραφές στους Ελληνικούς μύθους, υπάρχουν πολλές διαφορετικές ερμηνείες τόσο για την εμφάνιση του όσο και για την καταγωγή του.

Στις περισσότερες περιγραφές εμφανίζεται να έχει δύο κεφάλια, σε άλλες με τρία και άλλοτε με εκατό όπως ο γίγαντας Τυφώνας. Είχε επίσης την δυνατότητα να μιλάει με ανθρώπινη φωνή. Λέγετε μάλιστα πως ήταν γνώστης πολλών γλωσσών(γεγονός που πέρα από νοημοσύνη του προσδίδει και σοφία ). Το μέγεθος του ήταν τόσο που χανόταν από το μάτι καθώς πέρναγε γύρω από τα βουνά.

Όσο για την καταγωγή του έχουμε δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη είναι γιος του κυβερνήτη των θαλάσσιων τεράτων θεού Φόρκυ, ή Φόρκυνα, και της συζύγου του Κητώς. Τον θέλουν όμως και γιο της Γαίας χωρίς όμως πατέρα. Το ίδιο ενδιαφέρον έχουν και τα αδέρφια του Λάδωνα. Από τις πιο γνωστές προσωπικότητες στο χώρο των τεράτων, αδερφή του Λάδωνα και μάνα πολλών από των πιο τρομερών πλασμάτων της αρχαίας Ελλάδος είναι η Έχιδνα. Πανέμορφη φτερωτή γυναίκα από την μέση και πάνω και τεράστιο ευκίνητο φίδι από την μέση και κάτω. Αδερφές του ήταν οι τρεις κακάσχημες Γραίες Δεινώ, Ενυώ και Πεμφρυδώ, που διάθεταν όλες μαζί ένα μάτι και ένα δόντι, όπως και οι τρεις φριχτές Γοργόνες Σθενώ, Ευριάλη και η πασίγνωστη Μέδουσα με την ματιά που πέτρωνε όποιον κοιτούσε. Τέλος αδερφή του φοβερού αυτού δράκοντα είναι και η νύμφη Θόωσα η οποία απέκτησε με τον Ποσειδώνα τον μονόφθαλμο κύκλωπα Πολύφημο.

Ο ρόλος του ακοίμητου και δυνατού δράκοντα Λάδωνα ήταν η φύλαξη της μηλιάς με τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, καθήκον που του είχε αναθέσει η Ήρα καθώς το πολύτιμο δέντρο της το είχε κάνει δώρο η Γαία για το γάμο της με τον βασιλιά των θεών τον ανυπέρβλητο Δία. Ήταν μόνιμα τυλιγμένος στο δέντρο και δεν άφηνε κανένα να πλησιάσει, ούτε καν τις νύμφες που βρίσκονταν και αυτές στον κήπο για να φυλάνε το δέντρο με τους πολύτιμους καρπούς. Αν και υπήρχε η φήμη πως κανείς δεν μπορούσε να ξεγελάσει ή να νικήσει στην μάχη το θηρίο αυτό, βρήκε τελικά το θάνατο από τα βέλη του Ηρακλή (που ήταν βουτηγμένα στο δηλητηριασμένο αίμα της Λερναίας Ύδρας ) όταν πήγε να πάρει τα χρυσά μήλα για να ολοκληρώσει έναν ακόμα από τους άθλους του. Η Ήρα λυπήθηκε τόσο για τον χαμό του αγαπημένου της φρουρού που τον μετέτρεψε στον αστερισμό του Όφεως.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή ο Ηρακλής ζήτησε από τον τιτάνα Άτλαντα ο οποίος κρατούσε τον ουρανό να πάει να του φέρει τα μήλα και θα τον ξεκούραζε εκείνος κρατώντας για λίγο τον ουρανό. Ο Άτλαντας θεώρησε πως ήταν καλή στιγμή να κοροϊδέψει τον Ηρακλή και να ξεφορτωθεί μια για πάντα το βάρος τον. Με την βοήθεια των νυμφών οι οποίες έφτιαξαν ένα υπνωτικό γλυκό κοίμισε τον Λάδωνα και πήρε τρία χρυσά μήλα. Μάλιστα προθυμοποιήθηκε να πάει ο ίδιος τα μήλα πίσω στο βασιλιάΕυρυσθέα με πρόθεση να ξεφορτωθεί μια για πάντα τον ουρανό από τις πλάτες του. Ο Ηρακλής κατάλαβε την πρόθεση του και συμφώνησε ζητώντας από τον τιτάνα να του φέρει μια κουλούρα να βάλει στις πλάτες του γιατί ο ουρανός τον πίεζε. Μόλις έκανε ο τιτάνας να πιάσει τον ουρανό ο ήρωας τον άφησε και ξεγλίστρησε γρήγορα.

Το Δέντρο των Eσπερίδων στον κήπο τους «στην άκρη του κόσμου». Σε πάμπολλους μυθικούς παραδείσους, από τους κήπους της Αφροδίτης και των Eσπερίδων ώς τη σημιτική Eδέμ και την κελτική Tιρ Nα Oγκ, το Nησί με τις Mηλιές της Παντοτινής Nιότης, φυτρώνει μια μηλιά, ένα ιερό δέντρο της γνώσης και της ζωής. Tη φυλάει ένα δρακοντόφιδο κουλουριασμένο στη ρίζα ή στον κορμό της. Απουλικός κρατήρας,. μέσα 4ου αι. π.X. Moseo Jatta, Pούβο, Iταλία

Πηγή:  http://ceramicartdragons.wordpress.com