Ο Άρης Βελουχιώτης στη Βάχλια.Το ιστορικό γράμμα του στο λαό του Μοριά.

«Ο Άρης Βελουχιώτης, Αρχηγός του Ε.Λ.Α.Σ., πήρε εντολή στις 22 Απριλίου 1944,  να περάσει από τη Ρούμελη στο Μοριά. Συνοδευόμενος από τον Αρχιμανδρίτη Γερμανό Δημάκο (π. Ανυπόμονο) και από τριάντα έφιππους αντάρτες, ξεκίνησε για την Πελοπόννησο, ως αρχηγός των εκεί ανταρτικών τμημάτων και με ιδιαίτερη προφύλαξι έφτασε στην ακτή της Ναυπακτίας, όπου στο μικρό όρμο ήσαν κρυμμένα τα 7 πλεούμενα που πέρασαν τον Άρη με τη συνοδεία του απέναντι στην ακτή του Μοριά....

...Στις 8 Μαΐου ο Άρης έφτασε στη Βάχλια Γορτυνίας και εγκαταστάθηκε στο σπίτι των Βαχλιωταίων. Η Βάχλια, χωριό απόκεντρο, διέθετε φυσική οχυρωματική θέσι, απόκρημνα βουνά, τραχέα και βουνίσια, περάσματα δύσβατα, που συχνά έγιναν καταφύγια σε δύσκολους καιρούς κατά την Τουρκοκρατία και κατά τη Γερμανική κατοχή...

...Η στρατηγική οχυρωματική θέσις λοιπόν της Βάχλιας και όχι μόνο, προσέλκυσε τον Άρη Βελουχιώτη με τη συνοδεία του να την επιλέξει για να εγκαταστήσει το "Κλιμάκιο του Γενικού Στρατηγείου του". Το κλειδί στη στρατηγική σκέψι προφανώς ήταν ότι σε περίπτωση Γερμανικής επιδρομής από Τρόπαια οδικώς προς Βάχλια, του βασικού και μοναδικού τότε οδικού άξονος, η ανατίναξις της γέφυρας του ποταμού Λάδωνος στο Πήδημα, δοθέντος ότι η τεχνική λίμνη του ποταμού Λάδωνα δεν υπήρχε και ο ποταμός ήταν αδιάβατος. Ωστόσο υπήρχαν τα δύο πέτρινα τοξωτά γεφύρια της Κυράς και εκείνο κάτω από τη Δήμητρα, καθώς και οι βέργες σε κρυφά περάσματα. Βέβαια  η ανατίναξις της τοξοτής γέφυρας έγινε αργότερα καθώς και πολλά σαμποτάζ σε διάφορα σημεία του αυτοκινητόδρομου κατά τον εμφύλιο πόλεμο 1946-1949.

Στη Βάχλια ο Άρης την έδρα του Στρατηγείου την είχε εγκαταστήσει στο σπίτι του Αγγελή Βαχλιώτη (Αγγελάρα) αδελφού του Στρατηγού Γενικού Αρχιάτρου και πολιτικού Αθανασίου Βαχλιώτη.

Στο διπλανό σπίτι του Ανδρέα Βαχλιώτη συνεδρίαζε το έκτακτο στρατοδικείο και κάτω τα υπόγεια ήταν κρατητήρια. Στο ισόγειο του σπιτιού του Γεωργίου Θεοδωρόπουλου ήταν η λέσχη των αξιωματικών-οπλιτών...

Η γειτονιά της Πέρα Βάχλιας στην οποία είχε το Στρατηγείο του
ο Άρης Βελουχιώτης

...Με την άφιξίν του στη Βάχλια ο Άρης συγκάλεσε σύσκεψη όλων των ηγετικών στελεχών του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στη Στρέζοβα (νυν Δάφνη) Καλαβρύτων, διέταξε τις αντάρτικες μονάδες του ΕΛΑΣ, που ήσαν διεσπαρμένες ανοργάνωτες σε όλες τις περιοχές και η κάθε έδρα ενεργούσε κατά το δοκούν, σε σύμπτυξιν και οργάνωσιν, δηλαδή σε σχηματισμόν οργανικών τμημάτων (ταγμάτων, συνταγμάτων, ταξιαρχών) και έτσι συγκρότησε την ΙΙΙ Μεραρχία του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο με έδρα τη Βάχλια Γορτυνίας.

Τα τμήματα της Μεραρχίας δρούσαν βάσει καθορισμένου προγράμματος και κανονικώς εκδιδομένων στρατιωτικών διαταγών. Μάλιστα από τη Βάχλια ο Άρης Βελουχιώτης απηύθυνε στις 16 Μαΐου 1944 το ιστορικό γράμμα του στο λαό του Μοριά και είναι το εξής:

«Ε.Λ.Α.Σ.

ΓΕΝΙΚΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΟΝ

ΚΛΙΜΑΚΙΟΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

ΑΝΟΙΧΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Πολίτες, αδέρφια.

Δεν το κρύβω. Απ’ την περσινή ακόμη άνοιξη, τότε πούχε στεριωθεί πια τ’ αντάρτικό μας απέναντι, στη Ρούμελη και στη Θεσσαλία, την Ήπειρο και τη Μακεδονία, τόχα μεγάλο καημό να περάσω στο Μοριά. Τ’ αντάρτικό σας εδώ είχε τότε κάμει τα πρώτα μα γερά βήματα. Θέλαμε να του δώσουμε χέρι βοηθείας και να πάρουμε την ευκαιρίαν ν’ ανταλλάξουμε την πείρα του δικού μας και του δικού σας -του Ελληνικού Έθνους και του Λαού του, δηλαδή- αντάρτικου, και γι’ αυτό ρίξαμε δώθε καμιά εκατοστή αντάρτες με τον Πελοπίδα, τον Ωρίωνα και τον Παπούα επικεφαλής. Ήθελα να ριχτώ και ’γω μαζί τους τότες. Όμως πολλές δουλειές και σκοτούρες της στιγμής δεν το επέτρεψαν.

Μα, να τώρα, βρίσκουμε ανάμεσα σας. Πατάω στα χώματα του Μοριά! Και χαίρουμαι και συγκινούμαι κι ενθουσιάζομαι και περηφανεύομαι κάπως γιατ’ είχα τη μεγάλη τούτη τιμή κι ευτυχία να πατήσω σε τούτα τα ιερά χώματα, όπου οι Παπαφλέσηδες κι οι Κολοκοτρωναίοι απ’ την αρχή κι οι Ντηλεγιάννηδες και Μαυρομιχαλαίοι υστερότερα κι αφού πείστηκαν, πάλεψαν για το τσάκισμα του σπαθιού του τυράννου και τη λευτεριά της Πατρίδος μας.

Φέρνω τον πιο φλογερό πατριωτικό χαιρετισμό απ’ όλα τα σημερινά κλεφτόπουλα -τους αντάρτες του ΕΛΑΣ- της Ρούμελης, της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας και της Θράκης, στα κλεφτόπουλα του Μοριά. Και θα στείλω, πέρα από στεριές και θάλασσες, με το δικό μου τρόπο, τον αντιχαιρετισμό τους. Φέρνω για σένα Λαέ του Μοριά. ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ ΑΠ’ ΤΙΣ ΛΕΥΤΕΡΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ, ΤΗΝ ΟΙΜΩΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΩΝ ΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΤΕΡΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΛΥΤΡΩΜΟ, ΑΠ’ ΤΙΣ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΕΣ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. Και σου υπόσχομαι πως πολύ σύντομα θα σμίξει ο πολεμικός αντίλαλος των δοξασμένων και χιλιοτραγουδισμένων βουνών του Μοριά και της άλλης Ελλάδας, η νίκη, η τιμημένη και ποτισμένη με τ’ άλικο αίμα των παιδιών της, θα φτερουγίσει περίχαρα και θ’ απλώσει, στη γλυκιά μας πατρίδα, την ολόφωτη, σαν υπερκόσμιο μετέωρο, λευτεριά!

ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ

Ταχθείτε στο πλευρό του Λαού. Εκεί είναι η θέση σας. Ακολουθείστε το εθνικότατο και εντιμότατο παράδειγμα των Σεβασμιωτάτων Ηλείας Αντωνίου και Κοζάνης Ιωακείμ και τόσων άλλων ιερέων. Ακολουθείστε το παράδειγμα των καθηγητών του Πανεπιστημίου Σβώλου, Κόκκαλη, Γεωργαλά και τόσων άλλων διανοουμένων. Βοηθείστε να διαλυθούν τα σύννεφα της συκοφαντίας. Γενείτε πνευματικοί αρχηγοί του λαού μας και του αναγεννωμένου Έθνους μας. Θυμάστε εκείνο το στίχο: «Τον κάλαμόν σου σύντριψον και γίνου στρατιώτης!» Ακολουθείστε τον. Ήρθε η ώρα.

ΠΟΛΙΤΕΣ, ΑΔΕΡΦΙΑ, ΛΑΕ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ,

Η ιστορία δεν πάει ποτέ πίσω. Η Ελλάδα μας θα λευτερωθεί σύντομα διπλά. Τούτο το θέλουν Θεοί και άνθρωποι. Δεν υπάρχει δύναμη που θα μπορέσει να σταματήσει το απόλυτα Εθνικό και Λαϊκό έργο μας. Κι αν υπάρχει θα την συντρίψουμε! Εμπρός, όσοι πιστοί προσέλθετε! Όσοι θ’ αργήσετε ή δεν θα πάρετε καθόλου μέρος στον Τιτάνιο Αγώνα μας, θα σας καίει αύριο, τη συνείδησή σας, κάτι σαν αναμμένο σίδερο. Όσοι θ’ αντιδράσετε θα μετανοιώσετε τραγικά! Εμπρός, όλοι στο πόδι, στ’ άρματα. Ο δοξασμένος Μοριάς πρέπει και πάλι ν’ ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης!

- Ζήτω ο ηρωικός Λαός του Μοριά!

- Ζήτωσαν τα ηρωικά ανταρτόπουλά του!

- Ζήτω ο Πανελλήνιος Πανεθνικός αγώνας για τη λευτεριά και τη λαοκρατία!

Στα βουνά 16Υ44

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ»

Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο του Χρήστου Δ. Δημητρόπουλου: "Η ΒΑΧΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ"

Σαν σήμερα... Τρίτη ημέρα του Πάσχα

Σαν σήμερα... Τρίτη ημέρα του Πάσχα, οι Βαχλαίοι αφού έπαιρναν την μεγάλη, παλιά εικόνα του Αγίου Χαράλαμπου από την εκκλησία της Αγίας Μαρίνας όπου φυλάσσεται, ακολουθώντας το μονοπάτι που ξεκινά απ' τον ΆγιΑντώνη, κατευθύνονταν προς το εκκλησάκι του Αγίου Χαράλαμπου, όπου τελούνταν από τον ιερέα του χωριού Θεία Λειτουργία.

Η εικόνα τοποθετούνταν στην ειδικά για το σκοπό αυτό κατασκευασμένη βάση πριν την είσοδο του ναού, ενώ λόγω  των μικρών διαστάσεων του εσωτερικού του, οι ψάλτες έψαλλαν από μια μικρή τσιμεντένια εξέδρα, η οποία σου έδινε την εντύπωση ότι "αιωρείσαι", αφού στο βάθος απλώνεται η χαράδρα του ποταμού Λάδωνα. 

Το "ισοκράτημα" του νερού που κυλούσε στον ποταμό και η ομορφιά του τοπίου, σου έδιναν μια μοναδική αγαλλίαση όταν ψάλλονταν το "Χριστός Ανέστη" και τα άλλα αναστάσιμα τροπάρια...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 

Η ΒΑΪΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΑΧΛΙΑΣ

Θέα από τα Συλιβιά. Στο βάθος διακρίνεται ο συνοικισμός "Μανωλέϊκα" της Πέρα Βάχλιας.

Αναδημοσίευση από http://agiosdimitriosromanou.blogspot.gr/

Παραθέτω την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία που αφορά και την Βάχλια, την οποία διάβασα στον παραπάνω ιστότοπο. 

Είναι γνωστό ότι παλιότερα οι νιόγαμπροι -τηρώντας το έθιμο που ήθελε να φέρνουν αυτοί τα βάγια στην εκκλησία την Κυριακή των Βαΐων- έρχονταν στη Βάχλια από διάφορα γειτονικά χωριά (Βεσίνι, Ξηροκαρύταινα, ακόμα και από την Κερπινή Αρκαδίας) για να κόψουν βάγια, μιας και ο τόπος μας διαθέτει άφθονες βαγιές. 

Η ιστορία αυτή, όντως μας ήταν άγνωστη. Στο χωριό μας, μόνο μια ιστορία είναι γνωστή με κάποιο διαπληκτισμό, όχι πάντως η παρακάτω:

"ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ. Η ΒΑΪΦΟΡΟΣ ΤΗΣ ΒΑΧΛΙΑΣ, Ο ΛΑΚΗΣ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ ΚΑΙ Η "ΤΟΥΡΚΑ" .

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΝ, ΟΥ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΔΕ.

Είχεν πλέον παρέλθει και η μεγάλη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου εορτή, το δε  Δημοτικόν Σχολείον μαρτυρών το της ημέρας πανηγυρικόν, η πάλαι ουκούν της Γκούμενας  (Κωνσταντίνας Βασ. Δημητρόπουλου)  οικία, πειθόμενη μάλλον εις την ευμεταβεβληκότηταν των πάντων και αέναον τούτων ροήν, -αφού «ηρπάχθη» υπό του Καλύβα, λόγω χρεών της προς αυτόν,  μεθ’ ύστερον τής της Γκούμενας αράς  καέν συθεμέλως υπό του Ιταλικού στρατού, είχε πλέον ανακαινισθεί υπό του Καρυδόγιαννη (Ιωάννου Νικολάου Πανουτσακόπουλου) μετά του γαμβρού του Γιούτσου (Παναγιώτου Αθανασόπουλου), περιήλθεν εις το Υπουργείον Παιδείας, τη μερίμνη του προέδρου Τσεκουλόγιαννη (Ιωάνου Ανδρέου Πανουτσακόπουλου), γενόμενον  πλέον το νέον Μονοθέσιον Σχολείο του χωρίου.

Ο μεν  Καλύβας συνελήφθη υπό των Ιταλών και μετέπειτα εκτελέσθη στην Ηλεία, μάλλον παρά την Μπαρπάσεναν, η δε γραία Γκούμενα εκτοπισθείσα εις την όμορον καλύβην του Παμείνου (Επαμεινώνδα Ευγενίου Σπυρόπουλου), είχεν αφήσει πλέον τα σκιώδη και πέτρινα, και εκ της χωματο-γειτνιάσεως του Αγίου Βασιλείου, αφήσασα το άσαρκον αυτής σκήνωμα προς αποσύνθεσιν εκ των ων συνετέθη,  είχεν αποδημήσει εκεί, απ' όπου ουδείς τον κόσμον τούτον εώρακεν πώποτε.

Είχον ήδη περάσει εις το παρελθόν, και αι του Σχολείου ανάλογαι εκφάνσεις επί τη της Εθνικής επετείου εορτής, κοπασάντων και των επαίνων, δι’ ών, οι Βεσιναίοι χειροκρότησαν τους μαθητάς, με προεξάρχοντας τον παπα-Σπύρο, τον Δάσκαλο, τον Γραμματέα, τον Πρόεδρον  και βεβαίως άπαντας -συν γυναιξί και τέκνοις- τους λοιπούς χωριανούς. Τινές δ’ «ετοιμόρροποι  γέροντες και γραίαι» εκχέοντες άμα και δάκρυας τινάς,  γιγνώσκοντες ότι την  επομένην επέτειον της ημέρας, "’ηθελε "χειροκροτήσωσιν" εκ του επέκεινα"….

«...ο Απρίλιος είχεν εισέλθει αποφασισμένος  ίνα παραμείνη,  έως αντικατάστασεώς του τουλάχιστον,  εκ του Μαϊου»

Ήδη αι πρώται χελιδόναι εσπάθιζον τον καθαρόν του βουνού αέρα και ο Απρίλιος είχεν εισέλθει αποφασισμένος  ίνα παραμείνη,  έως αντικατάστασεώς του τουλάχιστον,  εκ του Μαϊου.

Είχεν παρέλθη και η Ε΄ των Νηστειών Κυριακή,  και ο παπα--Σπύρος συμφώνως με το απαράβατον της εποχής έθιμον, έπρεπεν ίν' ορίση τους νεονύμφους του χωρίου άνδρας, οίτινες θα επήγαινον εις την αδελφοποιτήν της Βάχλιας περιοχήν,  κομίζοντες ως έδει τα Βάϊα,  άτινα θα διενήμοντο εκ του παπα-Σπύρου εις τους ενορίτας του την Κυριακήν της Βαϊφόρου.

Τούτοι δ’ εισέτι ήσαν, αεί, και νύν απαιτητικοί, ιδίως αι γυναίκαι  αίτιναι ήθελον αρκετά, ουχί βεβαίως δια το Εικονοστάσιόν των μόνον,  αλλ και ως αρωματικόν δια την  φακήν, και τας (yahnī) γιαχνί πατάτας των, μόνον ο δ’ Αβράμης απαιτούσεν  αγκάλην τούτων, δήθεν ότ’ ήτο απαραίτητα δια τους λαγωούς ους εθήρευεν.

Εκείνον δε του 1976 έτος,  ο μοναδικός νεόνυμφος του Βεσινίου ήτο ο Λακίτσας του Καπετάνιου (Θεόδωρος Σπυρίδωνος Σπυρόπουλος), τουτέστιν έπρεπε ίνα κομίση  τα του έτους βάϊα μόνος, αλλ’ δυστυχώς ο ημίονος του Καπετάνιου  "ελάμβανεν  υπογραφάς»  ίν' απέλθη,  πλήρης ημερών και αμέτρων φορτωμάτων.

Προς τούτο ο Θεόδωρος εζήτησεν και τους όνους του γέροντος Ντέρτη (Ανδρέου Επαμεινώνδα Σπυρόπουλου) και του εξαδέλφου του Φύσουλα (Χρήστου Χαραλ. Πανουτσακόπουλου) μετά των (γαϊδουρο)-ονηγών αυτών, καθ' ότι η ατραπός η απάγουσα εκ Βεσινίου εις Βάχλιαν δύσβατος και κακοτράχαλος ήτο,  τουτέστιν παν ζώον,  χρείαν έσχεν και ενός,  όστις θ’ οδήγη τούτο.

Όντως τα υποζύγια παρεχωρήθησαν όλως ευχαρίστως μετά των ονη-οδηγών των.

 Τον Σαλέα (Βασίλειον Ανδρέου Σπυρόπουλον και τον Μπίρκον (Χαράλαμπον Χρήστου Πανουτσακόπουλον τον επιλεγόμενον Ντελήν.

Μετά την Θείαν Λειτουργίαν του Λαζάρου,  των υποζυγίων τε και ημιονηγών, ευρέθησαν άπαντες έξω της Εκκλησίας, κάτωθεν  του πλατάνου του Μπουζιώτη, ένθ’ ο παπα-Σπύρος  ευλογών, λέγοντάς των και τα σχετικά, τους έδωκεν και τρείς προσφοράς δια να γευματίσουν μεθ' ύδατος ψυχρού –νηστείας γάρ εν τη κορυφώσει της- εις την κάτω Βάχλιαν.

Ησπάσθησαν την δεξιάν του παπά των και απήλθον δια την  ιεράν των αποστολήν.

 «... ενθ' έκειτο δάσος αγρίων Βαϊοδέντρων, των οποίων το άρωμα διεπότιζεν άπασαν την περιοχήν, από Βάχλιας, Νασίων Ξηροκαρυταίνης και Βεσινίου».

Διαπεράσαντες ουκούν τα της Αγίας Παρασκευής δίστρατα, άδοντες και ψάλλοντες έφιπποι δια μέσω του αλωνακίου του Γιάννη του Πάϊκου,  ομοίως του  αλωνακίου του Βαρδαναστάση, του Μαχαίρα τα δένδρα,  δια μέσω Κορομηλαιών έφθασον ταχέως εις τας παρυφάς των Συλιβιών,  και εντεύθεν αφιππεύσαντες λόγω του κακοτραχάλου του όρους, κατήρχοντο δια την ρεμματιάν της Βάχλιας,  ενθ' έκειτο δάσος αγρίων Βαϊοδέντρων, των οποίων το άρωμα διεπότιζεν άπασαν την περιοχήν, από Βάχλιας, Νασίων Ξηροκαρυταίνης και Βεσινίου.

Κατερχόμενοι την Βαχλέϊκαν κλιτύν  ποιούντες ζίκ- ζακ προς ευκοπώτερον βαδισμόν των υποζυγίων, και συναντώντες τους Βαχλαίους, ο Λακίτσας ετύγχανεν και σκωπτικών σχολίων,  καθάπερ οι Βαχλαίοι  εγίγνωστον το των Βεσιναίων έθος…

-«Του χρόνου που θα ‘χει τελειώσει το μέλι και θα αρχίσεις να μασάς τα καθιζήματα δεν πιστεύομε ότι θα ξανάρθείς», ή -«που τα πηγαίνεις τα παιδιά αυτά ακόμα δε βγάλανε μουστάκι κι θέλουνε και γυναίκα;»,  και έτερα πλέον βαρύτερα. Γνωστός γάρ ο Λακίτσας του Καπετάνιου τοις Βαχλαίοις.

Τέλος πάντων μετ’ ολίγης ώρας αφικνούμενοι εις την ρεμματιάν των βαϊων, ήρχισαν το μάζεμα των κλάδων, εκ των κορυφών των δένδρων.

Και ενώ έβαινον όλα λίαν ησύχώς τε και καλώς, στιγμήν τινά, ομοβροντία πετρών ήρχισεν να πίπτει επί των δένδρων.

Οι γέλωτες σταμάτησαν και  η ομάς εσίγησεν σιγή θανάτου, αναρωτώμενη το:  «Τι εστί τούτο το παράδοξον»...

 Ως ότε ηκούσθη φωνή εκ της ερημίας βοώσα και λέγουσα:

-«Τώρα θα ιδής πόσα απίδια πιάνει το τσιουβάλι…και ΄δωστου πέτρες προς το του Λακίτσα μέρος.

 Ήταν η κόρη του Χριστοδουλόπουλου η  Τούρκα, η τσιοπάνα η λέγουσα και ποιούσα ταύτα..,

Τουτέστιν ου δια τον Σαλέα, ούτε δια τον Μπίρκο, εγένετο αύτη η φωνή.

Και τούτο ου μόνον πρόδηλον ήτο,  αλλ’ γιγνώσκαμεν ότ’  η κόρη  είχεν προηγούμενα με τον λιθοβολούμενον,  καθ’ ότι,  ότε την συναντούσεν  εκεί επάνω εις τα Αφροδίσια της Γορτυνίας όρη, την περιέπαιζεν σκωπτικώς  αποκαλώντας την «Τούρκα», λόγω του αγρίου ύφους της, του  αξέστου χαρακτήρος της, εισέτι και  τ' αλίκου του προσώπου όπερ Ασιάτισσαν εμαρτύρει.

«Τότ' εκείν’ ορώσα καλώς αυτόν, σκοπεύσασα την κεφαλήν αυτού,  τον έτρωσεν καιρίως,  εν τω κέντρω του μετώπου,  ακριβώς εις  το "Δόξα  πατρί" της κάρας αυτού....»

Και ο λιθοβολισμός ούκ ήθελε παύσει, ούτε και οι λόγοι αυτής, ο δε Λακίτσας, μη δυνάμενος αντιστήναι, επί του δένδρου αναβεβηκώς ών, προσπαθούσεν  όπως- όπως προφυλάξει εαυτόν,  εκ της ομορριψίας των λίθων.

Και ενώ ούτος κεκρυμμένος όπισθεν κλάδου τινός και καλώς αμυνομένος, στιγμήν τινά, ως  μη ακούων  ‘ρίψεις πετρών,  προέβαλλεν  την κεφαλήν αυτού,  ίν’  ίδη πόθεν  η «Τούρκα»  αφορμάτο.

Τότ' εκείν’ ορώσα καλώς αυτόν, σκοπεύσασα την κεφαλήν αυτού,  τον έτρωσεν καιρίως,  εν τω κέντρω του μετώπου,  ακριβώς εις  το "Δόξα  πατρί" της κάρας αυτού....

Αίμα ήρχισεν να τρέχη,  και ο Λακίτσας ως μη αντέχων άλλο,  εποίησεν ανάγκα κινδύνου ηρωϊκήν πτώσιν, τουτέστιν salto mortale,  καθ’ ότι η “Τούρκα”  προ των πυλών της αμύνης του ευρίσκετο.......

Ένα  «μανούλα μου»  ηκούσθη,  και είς γδούπος, ... και ο Λακίτσας προσεπάθη  ‘να ξεμπλέξη εαυτόν εκ των βάτων,  εις ούς,  των λίθων «κελευόντων» ερρίφθη.

Ορώσα η Τούρκα,  την του Λακίτσα ωχράν όψιν,  και το αίμα ‘να ‘ρέη,  εποίησεν εν τω άμα, μεταβολήν... και τις είδεν αυτήν....

Ούτε και το παρ’ ολίγον θύμα την είδεν έκτοτε,  καθ’ ότι ούτος εις Αίγιον μετοίκησεν, η δε «Τούρκα» ανήμερα του Αγίου Γεωργίου μετ’ ολίγας ημέρας ενυμφεύθη, εις τον κεντρικόν της Βάχλιας ναόν …...και ανεχώρησεν  δια το ων Αθηνών κλεινόν άστυ.

Ορώντες μετ’ ολίγον τον τραυματία, ο Σαλέας με τον Μπίρκο,  περιέλθαψαν  αυτόν, επιχέοντες επί του τραύματος, ύδωρ ψυχρότατον εκ του ρέμματος και αποπλύναντες το πρόσωπόν του, αφέντες τούτον ήρχισαν την των κλάδων συγκομιδήν.

Κατόπιν φορτώσαντες τα βάια επί των υποζυγίων,  επήρον την απάγουσαν προς Βεσίνιον,  αίροντες ραθύμως τους όνους και τον ημίονον, και άνευ λόγου τινός περί του συμβάντος,..  φόβος γάρ περιέσχεν άπαντας,  εκ του της «Τούρκας» λιθοβολισμού.

Μόνον ο Λακίτσας μονολογούσε και έλεγε ότι:  -Εφ’ όσον πέσει εις τας χείρας του θα «ξερνούσε το μανόγαλο που είχε πιεί μωρό…..

……

Εντεύθεν διαπεράσαντες τον Καρυτινόν  «λαιμάκο» των Συλλιβιών , δια μέσω του Λαζουρέϊκου , Αγίου Αθανασίου,  παρά του Μποτσαντρέα (Ανδρέου Τζίφα) τα λαζιά, αφικνούμενοι εις Κόζιας,  σταυρώσαντες και τον δρόμον,  μετά  μίας ώρας πορεία, εστάθησαν  εις το «Αλωνάκι»  της Εκκλησίας,  ένθ’  αποφορτώσαντες τα Βάϊα, έλαβον  τας ευχάς και  ευχαριστίας τε,  και την ευλογίαν του παπα-Σπύρου…ανεχώρησαν δια τας πτωχάς των πρωτογόνους οικίας...προς εσπέρας γάρ  ο ήλιος επορεύετο ...και η ημέρα εκείνη ήδη κέκλικεν……

Όσον δια τον λιθοβολισμόν ουδενί ουδέν είπον, και δια την «Τούρκα» ουδείς λόγος γέγονεν….

Εφοβείτο γάρ ο Λακίτσας, των των Βεσιναίων σχολιασμόν.

Όσον εις  την σύζυγό αυτού, ουδείς έγνωσεν τι είπεν, ουδείς τι έτερον ήκουσεν, ... μόνον ο Θεός οίδεν ...………….

PRIEST CHARALAMPOS NTELIS PANOYTSAKOPOYLOS. FRAGKA, TSAKONIKA, WEST ACHAIA. 2 Apr. 2016."

Άλλοτε οι απόκριες στη Βάχλια

"Μπούλες" στο καφενείο του Βάρδα

Τα παλιά τα χρόνια, την Κυριακή της αποκριάς μικροί και μεγάλοι, ντυνόσαντε μπούλες. Οι μεγάλοι φοράγανε παλιόρουχα και βάζανε στο πρόσωπο μαντήλι. Δεν υπήρχανε τότε μάσκες. Συνήθως ντυνόσαντε γέροι ή γριές.

Είχανε μέσα σε μια κάλτσα στάχτη και έριχναν που και που, για να μην πλησιάζουνε κοντά τους τα παιδιά και τους γνωρίσουνε.

Ο παπάς αντιδρούσε, δεν ήθελε να ντύνονται μασκαράδες. Στα παιδάκια έλεγε, πως άμα ντυθούνε, δεν θα τα ματαλάβει.

Οι μπούλες, γυρνάγανε τραγουδώντας (παλιότερα ήτανε κι ο Μεντζέλος με το ταβούλι του) από μαγαζί σε μαγαζί και διασκεδάζανε. Στου Χάντζιου, στου Μποτόγιαννη, στου Βάρδα, στου Κωτσιογιώργη. Εκεί χορεύανε και πειραζόντουσαν αναμεταξύ τους για να γελάσουνε.

Μερικοί  πηγαίνανε και σε σπίτια. Σ΄ εκείνα που οι νοικοκυραίοι  ήταν γλετζέδες ή δεχόντουσαν πειράγματα. Πηγαίνανε στου Κούτσικου, στου Φύλακα, στου Μαθέ, στου Μπουζιώτη… Τους μεγάλους τους κέρναγαν κρασί και τα παιδιά γλυκό του κουταλιού ή ότι άλλο γλυκό είχανε...

Α.Α.

Αποκριάτικο γλέντι στου Ταχυδρόμου

Κάποιες απόκριες έξω από του Χάντζιου 1

Κάποιες απόκριες έξω από του Χάντζιου 2 (από το περιοδικό "Η ΒΑΧΛΙΑ"
της Ένωσης Βαχλαίων)

Έφυγε απ' τη ζωή ο Παπα-Θόδωρος

Τη Δευτέρα 17/8/2015, απεβίωσε στη Βάχλια ο Παπα-Θόδωρος. Ακούραστος, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε ιερέας του χωριού μας, αφοσιώθηκε τόσο στην συντήρηση των (πολλών) εκκλησιών της Βάχλιας, όσο και στην ανέγερση νέων όπως οι ναοί του Αγίου Νεκταρίου και του Αγίου Θεράποντα. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα το απόγευμα στη Βάχλια

Νέα εποχή για την Ι.Μ. Αγίας Παρασκευής

Μια νέα εποχή φαίνεται ότι έχει ξεκινήσει εδώ και μερικούς μήνες για το Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής Βάχλιας, μετά την εγκαταβίωση σ' αυτό τριών μοναχών, με τα πρώτα δείγματα γραφής τους να έχουν εντυπωσιάσει θετικά τους Βαχλαίους.

Πρόκειται για τον προσφάτως χειροτονειθέντα στη Δημητσάνα από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Ιερώνυμο καθώς και για τους μοναχούς Πορφύριο και Διονύσιο.

Έτσι, στον εορτασμό της μνήμης της Αγίας στις 26 Ιουλίου 2015, τη Θεία Λειτουργία τέλεσε για πρώτη φορά ο Αρχιμανδρίτης Ιερώνυμος, μετά δε το τέλος της, έγινε λιτάνευση της εικόνας της Αγίας Παρασκευής γύρω από το κτιριακό συγκρότημα της Μονής.

Το γλέντι με την παραδοσιακή μουσική που ακολούθησε, ήταν μικρό σε διάρκεια, παρά την ικανοποιητική προσέλευση των προσκυνητών (Βαχλαίων και κοντοχωριανών).

Στη Βάχλια επικράτησε το ΟΧΙ

Τα αποτέλεσματα του δημοψηφίσματος που διενεργήθηκε στις 5 Ιουλίου 2015, από το εκλογικό τμήμα της Βάχλιας, έχουν ως εξής:

ΟΧΙ : 36
ΝΑΙ : 32
ΑΚΥΡΑ : 2
ΛΕΥΚΑ : 1

Τα παιδιά παίζουν κρυφτό...

40 ημέρες από το χαμό του Παναγιώτη Καλύβα

Το 40ήμερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Παναγιώτη Καλύβα (Λούϊ) του Κων/νου (Χάντζιου), τελέστηκε παρουσία πολλών Βαχλαίων, κοντοχωριανών και φίλων, την Κυριακή 26/4/2015 στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Βάχλιας.

Ο Π. Καλύβας που έφυγε νωρίς από κοντά μας, είχε συγκεντρώσει επάνω του όλες τις αρετές, γι’ αυτό και η είδηση του χαμού του, βύθισε στο πένθος συγγενείς,  φίλους και γνωστούς.

Ήταν από τους ανθρώπους που λάμπρυναν με την παρουσία τους τη Βάχλια. Η ποιότητα του χαρακτήρα του, τον έκανε αγαπητό σ΄όλο τον κόσμο.

Χάρις στην εργατικότητά του, συνέχισε για πολλά χρόνια τη λειτουργία του λιτριβιού (μοναδικό στη Βάχλια και από τα ελάχιστα στην γύρω περιοχή) και με ευλάβεια διατήρησε σε λειτουργία τον νερόμυλο που βρήκε απ' τον πατέρα του στην είσοδο του χωριού.

Κατά κοινή ομολογία, η κοινωνία της Βάχλιας, έχασε ένα πανάξιο μέλος της.

Αιωνία του η μνήμη.

Μανωλέϊκα Πέρα Βάχλιας

Η συνοικία "Μανωλέϊκα" στην Πέρα Βάχλια με την εκκλησία του Αγίου Νικολάου  να δεσπόζει, ενώ διακρίνονται μερικά σπίτια από τα "Νταουτέϊκα" και ο Αη-Γιώργης.