Καταστρέφεται το μοναδικό ζωοκίνητο λιοτρίβι της Βάχλιας

 Αυτό το μοναδικό ζωοκίνητο λιοτρίβι του χωριού μας, που ανήκε στον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, σταμάτησε τη λειτουργία του εδώ και πολλά χρόνια, μη ακολουθώντας την σύγχρονη τεχνολογία. 

Τα λιθάρια ακούνητα...εκεί που τ΄άφησε το άλογο...κάπου στη δεκαετία του ΄60. Τα μόνα που κουνήθηκαν είναι τα ξύλα της σκεπής και οι πέτρες των τοίχων...που έχουν υποχωρήσει, καθιστώντας το κτίριο όπου στεγάζεται το "λιτριβιό" επικίνδυνο για τους περαστικούς...

Για συντήρησή του... δεν γίνεται λόγος...Αντίθετα, αυτό που συζητείται, είναι η κατεδάφισή του!!! 

Ως θετικό στοιχείο μπορεί να θεωρηθεί μόνο η είδηση ότι, οι ιδιοκτήτες του παραχωρούν στην τοπική κοινότητα Βάχλιας, τον εξοπλισμό του λιτριβιού (λιθάρια, πιεστήριο κλπ.) 

Τη διατήρηση και αξιοποίηση αυτής της προβιομηχανικής ιστορίας του χωριού μας, είναι ευθύνη όλων μας να την υποστηρίξουμε...

Αριστερά, το «αλώνι» με τα δύο λιθάρια όπου γινόταν η σύνθλιψη της ελιάς.

Τα λιθάρια γύριζαν με τη βοήθεια μουλαριού ή αλόγου. Ο πολτός της ελιάς (ζυμάρι) έπεφτε σε μια δεξαμενή (γούρνα) και από εκεί τοποθετούνταν απλωμένος σε τορβάδες (υφασμάτινοι φάκελοι).

Στη φωτογραφία δεξιά, το σιδερένιο «πιεστήριο».

Οι «τορβάδες» με το «ζυμάρι» στοιβάζονταν ο ένας πάνω στο άλλο, στο πιεστήριο.

Η πίεση, για να στυφτεί ο πολτός, γινόταν με την άσκηση μυϊκής δύναμης στον «ξύλινο εργάτη», που τοποθετούνταν στην στεφάνη που κινεί την πλάκα ή με συρματόσχοινο που το τραβούσε ένα μαγκάνι.