Το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας και το "σημάδι" για το νερό...

Σήμερα, εορτή της Αγίας Βαρβάρας, ξανακτύπησε το σήμαντρο στο εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στη μνήμη της και βρίσκεται στην Πέρα Βάχλια (πάνω απ΄τα σπίτια).

Επ΄ ευκαιρία θυμήθηκα ότι, το εκκλησάκι αυτό, ενώ βρίσκεται στην Πέρα Βάχλια, είναι συνδεδεμένο με τη άρδευση της Βάχλιας.

Για πολλά χρόνια τώρα, κατά τη δύση του ηλίου, όταν η σκιά του λόφου όπου έδυε ο ήλιος, έφτανε στο εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, τότε το νερό έπρεπε να φύγει από τα περιβόλια που βρίσκονταν εντός του χωριού, προκειμένου να ποτιστούν τα χωράφια που σπέρνονταν με καλαμπόκι (αραποσίτι κατά τη βαχλέϊκη διάλεκτο). Χαρακτηριστική ήταν η έκφραση «έφτασε ο ήλιος στο σημάδι».

Σε δύο περιοχές της Βάχλιας έσπερναν καλαμπόκι, στην Περιβόλα και στον Κάμπο και όχι βεβαίως την ίδια χρονιά μαζί. Όταν έσπερναν δηλαδή, καλαμπόκι στην Περιβόλα, στον Κάμπο έσπερναν σιτάρι και αντίστροφα. Αυτό γινόταν αφενός για να επαρκεί το νερό και αφετέρου για «ν΄ αλλάξει ο τόπος».

 Έτσι, τη μια χρονιά το «νυχτερινό νερό» πήγαινε στην Περιβόλα  και την άλλη στον Κάμπο.

Το πότισμα γινόταν όλη νύχτα.  Το πρωί, όταν το «σημάδι» της ανατολής έφτανε στη θέση «Χωνιά» (λίγο πιο πάνω από το σημείο που έχει τοποθετηθεί ο αναμεταδότης της τηλεόρασης)  τότε, έπρεπε το νερό να ξαναγυρίσει στα περιβόλια (από μαρτυρία της μάνας μου, Αθανασίας)

Πολλές φορές δεν έλειπαν και οι διαπληκτισμοί μεταξύ των περιβολάρηδων, για το «ωράριο», τη σειρά κλπ.

Τώρα πια, τα χωράφια και τα περιβόλια έπιασαν χορτάρια, οπότε…
Χρόνια Πολλά.

της Άρνης το νερό-Σταύρος Σιόλας