Απ΄ τα τελευταία αλωνίσματα στη Βάχλια. Εδώ ο θείος Κώστας στον Μπερσκιό, κοντά στο Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, κρατώντας το δικριάνι, βοηθά τον πατέρα μου στο αλώνισμα του σιταριού.
Τα "τελευταία αλωνίσματα" ίσως να σήμαναν, με ένα συμβολικό ή μη τρόπο, τον επιθανάτιο ρόγχο μιας χώρας που από τη -σχετική έστω- διατροφική αυτάρκεια της παραγωγικής ζωής στα χωριά, πέρασε στην παρακμή των πόλεων με ότι σημαίνει αυτό και ακολούθως στην πλήρη εξάρτηση των εισαγωγών ακόμη και στα στοιχειώδη που κάποτε παράγονταν εδώ...
Τα "τελευταία αλωνίσματα" ίσως να σήμαναν, με ένα συμβολικό ή μη τρόπο, τον επιθανάτιο ρόγχο μιας χώρας που από τη -σχετική έστω- διατροφική αυτάρκεια της παραγωγικής ζωής στα χωριά, πέρασε στην παρακμή των πόλεων με ότι σημαίνει αυτό και ακολούθως στην πλήρη εξάρτηση των εισαγωγών ακόμη και στα στοιχειώδη που κάποτε παράγονταν εδώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή