Άλλοτε, την Τσικνοπέμπτη...

Παλιότερα, τα περισσότερα σπίτια στο χωριό, έτρεφαν κι από ένα ή δύο γουρούνια, τα οποία τάιζαν με πίτουρα, αχλάδια, καλαμπόκι, αποφάγια του σπιτιού κλπ.

Η σφαγή τους γινόταν είτε τα Χριστούγεννα είτε τις απόκριες. Όσοι το έσφαζαν τις απόκριες, αυτό γινόταν τη Δευτέρα πριν την Τσικνοπέμπτη, αφού προηγουμένως ο κάθε νοικοκύρης είχε προσκαλέσει τους γείτονες και τους φίλους να τον βοηθήσουν. 

Το γουρούνι το έσφαζε με μαχαίρι, εκείνος που είχε «βαρύ χέρι» ο οποίος θεωρούνταν ο ιδανικότερος σφαγέας. 

Για να γίνει νόστιμο το κρέας, μετά το σφάξιμο έβαζαν στο στόμα του γουρουνιού ένα λεμόνι.

Ο πρώτος μεζές που έπεφτε στα κάρβουνα ήταν ο  «καρύτζαφλος» δηλαδή ο λάρυγγας του χοιρινού, ενώ ακολουθούσε ψήσιμο μεζέδων και άφθονο κρασί συνοδευόμενα από την ευχή «χρόνια πολλά και του χρόνου».

Στα μικρά παιδιά έδιναν τη «φούσκα» την οποία, αφού έτριβαν στη στάχτη για να απορροφήσει τα υγρά, τη φούσκωναν, έριχναν μέσα αραποσιτόσπυρα και ξεκίναγαν το παιχνίδι.

Την Πέμπτη που ακολουθούσε, δηλαδή την Τσικνοπέμπτη, γινόταν το «λιώσιμο» του κρέατος σε λεβέτια, για να φτιάξουν το παστό, τα λουκάνικα, τις τσιγαρίδες και τις γόρτσες.
Αφού τελείωνε το βράσιμο, τοποθετούσαν το κρέας και τα λουκάνικα στις «λαΐνες» (πήλινα δοχεία) και τέλος έριχναν λίπος για να σκεπαστούν οι μεζέδες.

Η όλη διαδικασία ήταν ένα ατελείωτο γλέντι, μ΄ένα χωριό «ζωντανό» με κέφι, πειράγματα...
Μπορεί σήμερα να μην έχει το κάθε σπίτι το χοιρινό του, όμως το έθιμο του «τσικνίσματος» το τιμάμε δεόντως και στις μέρες μας, ψήνοντας κάθε Τσικνοπέμπτη κρέας στα κάρβουνα.
Χρόνια πολλά και του χρόνου!