Φάτε ... πράσινο τώρα!!!

Πρόσφατα συνέβη ένα γεγονός, που μου έφερε στο μυαλό την παρακάτω ιστορία:

Πριν πολλά χρόνια, επισκέφτηκε το χωριό μας μια παρέα. Αφού περιηγήθηκαν στο χωριό, σταμάτησαν σ΄ ένα απ΄τα καφενεία, για να πιούν κάτι.

Μετά τις πρώτες συστάσεις, λένε στον συμπατριώτη μας:

-Ωραία είστε εδώ. Πολύ όμορφο το χωριό σας. Γεμάτο πηγές, με πολύ πράσινο… τέλειο!!!

-Σωπάτε βρε παιδιά… για εσάς που έρχεστε για λίγες ώρες, το βρίσκετε ωραίο… για ρωτάτε κι εμάς που ζούμε συνέχεια εδώ, τι τραβάμε…

Η παρέα συνέχισε την περιήγησή της και κατά το μεσημέρι, ξαναπήγαν στο ίδιο καφενείο.

-Τι άλλο είδατε παιδιά; Όλα εντάξει;

-Πολύ ωραία. Μας εντυπωσίασε το πράσινο που έχει το χωριό. 

Να ρωτήσουμε κάτι. Που έχει καμιά ταβέρνα να φάμε;
Κι ο καφετζής αστειευόμενος απαντά:

-Ταβέρνα; Αααα! Εγώ σας τά λεγα. Αλλά εσείς επιμένατε ότι είμαστε ωραία εδώ!!! 

Φάτε πράσινο τώρα!!!

Πρόσφατα λοιπόν επισκέφτηκα κάποιο «ακριτικό» χωριό της Αρκαδίας και, πάνω που ήμουν έτοιμος να πω «ωραίο το χωριουδάκι σας», με προλαβαίνει η μητέρα του 2χρονου κοριτσιού:

-Με όλο τα θάρρος, να σας ρωτήσω κάτι;

-Παρακαλώ.

-Τι πρέπει αν κάνω για να φύγω από δω;

-Τι εννοείτε;

-Να φύγω με την κορούλα μου… τέλος πάντων… να χωρίσω… δεν αντέχω. Αλλά θέλω να πάρω οπωσδήποτε και την κόρη μου. Είναι 2 χρονών και δεν έχει βγει από το σπίτι. Η μόνη διασκέδασή της, η τηλεόραση (εκείνη την ώρα έπαιζε παιδικά τραγούδια). Δεν υπάρχει άλλο παιδάκι στο χωριό να παίξει… δεν αντέχω να σκέπτομαι για το πώς θα μεγαλώσει εδώ…

Φεύγοντας, κοίταξα στο αυτοκίνητό μου, μήπως βρω κάποιο ξεχασμένο παιχνίδι των παιδιών μου… δεν βρήκα τίποτα. Βρήκα μόνο μια ελληνική σημαία που είχε ο Βαγγέλης την 28^η Οκτωβρίου. Την έδωσα στο κοριτσάκι. Χάρηκε...