Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

"Η Βάχλια και ο κόσμος της"

Αυτόν τον τίτλο θα έχει το νέο βιβλίο που αναμένεται να εκδώσει ο συμπατριώτης μας Χρήστος Δημητρόπουλος, ...  ο οποίος με ανοιχτή επιστολή του προς τους απανταχού Βαχλαίους, παρακαλεί θερμά να τύχει της βοήθειας όλων εκείνων που πιθανόν κατέχουν κάποια κειμήλια, φωτογραφίες κείμενα κλπ (με την επιστροφή τους βεβαίως στον κάτοχο).
Στο βιβλίο θα αναφέρεται ο τόπος και οι άνθρωποι, η προέλευση του ονόματος του χωριού, τα τοπωνύμια, η πληθυσμιακή διακύμανση διαχρονικά, ιστορικά στοιχεία ληφθέντα από τον κορμό της ιστορίας και αφορούν στη συμμετοχή των Βαχλαίων, από την Τουρκοκρατία μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο, μετανάστευση, μυθολογία κλπ

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Καλό ταξίδι Αγγελε...

Συγγενείς και φίλοι, είπαμε σήμερα το στερνό αντίο στον συμπατριώτη μας, Άγγελο Καλύβα.
Ο Άγγελος, μάχιμος δικηγόρος στην Αθήνα, ασχολήθηκε αρκετά χρόνια με τα κοινά, υπηρετώντας το χωριό μας από διάφορες θέσεις αλλά και ως Πρόεδρος στο Δ.Σ. της Ένωσης Βαχλαίων, την οποία Ένωση, φιλοξένησε για πολλά χρόνια στο επαγγελματικό του γραφείο στην οδό Φειδίου. Επί σειρά ετών, εξέδιδε την εφημερίδα "Μεσογειακή Παρέμβαση" στην Ανατολική Αττική, ενώ ήταν Ταμίας της Πανελλήνιας Ένωσης Συντακτών - Δημοσιογράφων.
Άνθρωπος δραστήριος, με αγωνιστική διάθεση και χιούμορ, που θα λείψει απ' τη Βάχλια.
Η κηδεία του έγινε σήμερα Σαββάτο 24/9/2011 και ώρα 12 μ.από το Κοιμητήριο του Παπάγου, ενώ για λογαριασμό όλων, τον αποχαιρέτησαν με επικήδειους λόγους η Πρόεδρος της Ενώσεως Βαχλαίων κ. Αλεξάνδρα Αγγελοπούλου και ο κ. Θεόδωρος Γιαννόπουλος.



Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Κι όμως η Ελλάδα ακόμη συγκινεί...



Το άρθρο στους NEW YORK TIMES, ο καθηγητής του Κολούμπια Μάρκ Μαζάουερ το έγραψε την επομένη της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου από την Ελληνική Βουλή.Διαβάστε το προσεκτικά είναι συγκλονιστικό και τέτοιες φωνές τις έχει ανάγκη η δοκιμαζόμενη αυτή την περίοδο χώρα

"Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που... αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από... τη φυλακή της αυτοκρατορίας.

Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! "

 Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.

 Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.

 Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.

Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.

 Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.

Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.

 Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.

Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον."


 *Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.













ΠΗΓΗ:onalert.gr

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Γι΄άλλη μια φορά στους δρόμους...οι Δημητσανίτες!!!




    Συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις των κατοίκων και των μαθητών της Δημητσάνας, οι οποίοι κατέλαβαν σήμερα το πρωί τον οδικό άξονα στον κόμβο της Καρκαλούς και αποκλείοντας  την κίνηση των αυτοκινήτων προς Τρίπολη, Πύργο και Δημητσάνα.



  Προέβησαν δε, σ΄αυτήν την κίνηση, σ΄ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάργηση του ιστορικού Γυμνασίου Δημητσάνας και τη μεταφορά των μαθητών στη Βυτίνα και ζητούν από το Υπουργείο Παιδείας την αναστολή της απόφασης για τη συγχώνευση των σχολείων.





   Είναι άραγε αλήθεια, ότι μαθητής Γυμνασίου φεύγει από το χωριό της Λυσσαρέας στις 6 το πρωί με το λεωφορείο, όπως επίσης και μαθητής του δημοτικού από γειτονικό χωριό και περιμένει από τις 6:30-7:00 για ν΄ανοίξει το σχολείο;

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Ο χορός των νεράιδων...


Εκεί, στη Νεραϊδόρραχη, όπου τραγουδούν και χορεύουν οι νεράιδες, θα χορεύουν τα 

"σιδερένια φτερά" των ανεμογεννητριών.

Για τις νεράιδες, έχουν γραφεί πολλές ιστορίες από παραμυθάδες και συγγραφείς. 
Λέγεται ότι λίγοι είναι εκείνοι που έχουν το χάρισμα να τις δουν: 
οι "αλαφροΐσκιωτοι" και οι "σαββατογεννημένοι".

Σύμφωνα με τη Βαχλέϊκη παράδοση,  υπήρχαν κάποιοι που είχαν 
διηγηθεί ότι τις έχουν ακούσει να τραγουδούν εκεί στον τόπο τους: 
τη Νεραϊδόρραχη!!!   


Νηρηίδες



Οι Νηρηίδες, κατά την ελληνική μυθολογία, ήταν νύμφες, που προσωποποιούσαν τις καταστάσεις και τα χαρακτηριστικά της θάλασσας. Ήταν κόρες του Νηρέα και της Ωκεανίδας Δωρίδας και εξ αυτής εγγονές του Ωκεανού. Ήταν γύρω στις πενήντα, ενώ έφταναν και τις εκατό, κατά άλλη άποψη.
 Οι Νηρηίδες ζούσαν στο βυθό της θάλασσας, στο παλάτι του πατέρα τους και περνούσαν τη μέρα τους κολυμπώντας και παίζοντας με δελφίνια, ή καθισμένες σε χρυσούς θρόνους ή βράχους τραγουδώντας και υφαίνοντας ή στεγνώνοντας τα πλούσια και μακριά μαλλιά τους. Δεν επέτρεπαν σε καμία θνητή να παραβάλλεται με αυτές στην ομορφιά. Είχαν τη δύναμη να ταράζουν τη θάλασσα αλλά και να την ηρεμούν. Γενικά ήταν πάντοτε περιχαρείς για την αθανασία τους και συνόδευαν τά άρματα των ενάλιων θεών.
Οι πιο γνωστές από αυτές είναι η Αμφιτρίτη, η οποία ήταν γυναίκα του Ποσειδώνα και μητέρα του Τρίτωνα, η Θέτις (η μελλοντική μητέρα του ήρωα Αχιλλέα), η Ψαμάθη (γυναίκα του Αιακού) και η Γαλάτεια (γυναίκα του κύκλωπα Πολύφημου). Τα ονόματα των Νηρηίδων που συναντούται στη Θεογονία του Ησίοδου αναφέρονται στις διάφορες καταστάσεις και χάρες της θάλασσας. Υπενθυμίζουν τα ευεργετήματα της θάλασσας, τα πλούτη που δίνει στον άνθρωπο και την ευκολία που παρέχει στο εμπόριο. Τα ονόματα των 50 Νηρηίδων (κατά τον Ησίοδο) ήταν τα εξής: Αγαύη, Ακταία, Αλία, Αλιμήδη, Αμφιτρίτη, Αυτονόη, Γαλάτεια, Γαλήνη, Γλαύκη, Γλαυκονόμη, Δυναμήνη, Δωτώ, Ερατώ, Ευαγόρη, Ευάρνη, Ευδώρη, Ευκράτη, Ευλιμένη, Ευνίκη, Ευπόμπη, Ηιόνη, Θεμιστώ, Θέτις, Θόη, Ιπποθόη, Ιππονόη, Κλυμένη, Κυματολήγη, Κυμοδόκη, Κυμοθόη, Κυμώ, Λαομέδεια, Λειαγόρη, Λυσιάνασσα, Μελίτη, Μενίππη, Νημερτής, Νησαία, Νησώ, Πανόπη, Πασιθέα, Πολυνόη, Ποντοπόρεια, Προνόη, Πρωτομέδεια, Πρωτώ, Σαώ, Σπειώ, Φέρουσα, Ψαμάθη.
Οι Νηρηίδες στη τέχνη τόσο στα μελανόμορφα αγγεία όσο και στα ερυθρόμορφα αλλά και στη γλυπτική κατέχουν την πλέον αξιόλογη θέση σε εμπνεύσεις επικής δραματικής και λυρικής ποίησης απεικονιζόμενες με σεμνότητα μορφής και ενδυμάτων ενίοτε και γυμνές παίζοντας με τους Ερωτιδείς αλλά και σε παραστάσεις με υπαινιγμό σε μεταθάνατο ζωή στις νήσους των Μακάρων.

ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

Οι Νηρηίδες παραμένουν μέχρι και σήμερα στις δοξασίες των Ελλήνων με μικρή παραφθορά του ονόματος ως νύμφες "Νεράιδες". Ζουν στα βουνά στα δάση στα ποτάμια σε βρύσες σε σπηλιές σε όλη τη φύση, και αποκαλούνται με πολλά ονόματα : ανεράδες, ανεραγόδες, νεράισσες, ξεραμένες, αβραγίδες κτλ. Είναι όμορφες με μακριά ξανθά μαλλιά συνήθως πράσινα μάτια φορούν λευκά φουστάνια με λευκό μαντήλι και τις βλέπουν μόνο οι σαββατογεννημένοι και οι ελαφρό ίσκιοτοι . Αρχηγός τους είναι η κυρά - Κάλω και έχουν πολλά ονόματα όπως Αστέρω, Ουρανία, Λαμπετία, Κανέλα, Κάλω κ.α.. Τους αρέση ο χορός και συχνά αρπάζουν τους λυράδες για να τους παίξουν και να χορέψουν και συνήθως βγαίνουν τα μεσάνυχτα μπαίνουν στα σπίτια και κλέβουν τα ρούχα των γυναικών. Οι Νεράιδες παντρεύονται με Νεράιδους κάνουν παιδιά ενώ σε κάποιες παραδόσεις υφαίνουν.




Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Στη χώρα της γενικής αδιαφορίας, τα πάντα … επιτρέπονται!


Αιολικό πάρκο πλησίον του Ιερού και Μαντείου της Θεάς Αφροδίτης της Ερυκίνης στην Κοντοβάζαινα…


Από την εφημερίδα Πρωϊνός Μοριάς της Δευτέρας (φύλλο 29ης Αυγούστου 2011), πληροφορηθήκαμε ότι, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, ενέκρινε στις 4/8/2011, το αίτημα εταιρίας για τη  χωροθέτηση αιολικού σταθμού ισχύος 12 MW, έξι ανεμογεννητριών, στη θέση «Νεραϊδόρραχη» Κοντοβαζαίνης (στα σύνορα με τη Βάχλια). Στο σημαντικότερο δηλαδή αρχαιολογικό τόπο της Δημοτικής Ενότητας Κοντοβαζαίνης του Δήμου Γορτυνίας!!!
Αξίζει να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με τον αρχικό σχεδιασμό της εταιρίας, υπήρξε απόρριψη της αίτησής της, μετά τη διενεργηθείσα αυτοψία από την αρμόδια αρχαιολογική υπηρεσία,  διότι «διαπιστώθηκε ότι το προτεινόμενο έργο χωροθετείται εντός του αρχαιολογικού χώρου του Ιερού της Αφροδίτης Ερυκίνης και μέρος αυτού επί των μνημείων…»
 Στη συνέχεια, η εταιρία προχώρησε σε επανασχεδιασμό, χρησιμοποιώντας διαφορετικού τύπου και λιγότερες Α/Γ από τις αρχικές, χωρίζοντας το αιολικό πάρκο δε δύο κλάδους, ώστε ν΄ απομακρυνθούν οι ανεμογεννήτριες από τον αρχαιολογικό χώρο του Ιερού. Μ΄αυτό τον τρόπο, κατάφερε τελικά να πάρει την έγκριση!!!



Επίσης διαβάζουμε:
«Τους προβληματισμούς μας, τις δημόσιες διαμαρτυρίες μας, τις καταγγελίες κι αναφορές μας δεν είδε, δεν άκουσε κανένας που έχει φωνή και μπορεί να μιλήσει.
Ούτε η Δημοτική Αρχή, ούτε κανένας δημοτικός σύμβουλος της αντιπολιτεύσεως, ούτε λοιποί πανηγυριτζήδες  ή και συλλογικοί φορείς, που στην ατζέντα των πολιτιστικών τους ενδιαφερόντων εντάσσονταν η ψητή γουρνοπούλα και οι παγωμένες μπύρες…»